HAKUNA MATATA

HAKUNA MATATA
13.1
We zitten weer in een nieuwe week en ik heb vandaag weer niet veel gedaan. We wachten nog steeds op de dekens die nog steeds niet zijn geleverd maar Piet is wel naar de stad gegaan om zich lekker te laten verwennen. Zijn haren zijn geknipt, zijn handen gemanicuurd en zijn grote voeten gepedicuurd, das nie niks, dat alles voor € 14,-- en hij was weer het mannetje. Hij was ook om een voetbal en naar de groentemarkt gegaan. Ik ben alleen maar even de compound af gegaan om bij Victor, de rastaman die een shopje heeft aan de kant van de weg, wat hartjes af te geven die Doreen, een medewerkster van de vrijwilligersgroep in het ziekenhuis heeft gemaakt. Deze Victor haakt alleen maar petten en daar moet hij de kost mee verdienen kun je je voorstellen da is geen vetpot oftewel vetpet. Verder heb ik gedurende de dag harten gemaakt want ook hier gaat de arbeid gewoon door en krijg ik bestellingen alleen krijg ik er geen shilling voor en is het allemaal gratis, belangeloos, voor niks. Ik heb een volle doos met vilten lapjes mee naar hier genomen. Gewoon thuis verkeerd besteld maar voor hier goed genoeg om te verwerken en ze vinden het nog leuk ook om te krijgen maar niet om zelf te maken. Zwemmen konden we nog niet dat werd weer uitgesteld tot morgen. Ook hebben we de hele dag zonder stroom gezeten maar tegen 23.00 uur sprongen de lampen weer aan en was het euvel weer opgelost. Het heeft ook wel wat, gezellig met kaarsjes en wat kerstlampjes op batterijen, dat is toch een goede oplossing. Alleen is het wel vervelend als je uit je mandje komt en je wilt douchen want ik heb een enorme hekel aan een straal koud water over mijn lijf op de vroege morgen hiervan kan ik echt chagrijnig worden. Dat was het weer voor vandaag, ik eindig gewoon met het begin van de dag.
14.1
Dit verslag ga ik voor de tweede keer proberen op te schrijven want ik was bijna klaar met mijn verhaal , druk ik ergens op en floep de hele handel was vertrokken da’s echt balen maar ik begin maar weer met frisse tegenzin het is toch al zo’n dag dat er niks meezit.
Rond 9.00 uur zou Mildred vanuit Rangala komen om hier in Kisumu naar het ziekenhuis te gaan. Natuurlijk was er rond deze tijd geen mens te bekennen maar tegen 10.30 uur belde ze dan toch dat ze samen met Jacintha in Kisumu gearriveerd waren. De bus van 8.00 uur was volgeboekt dus hadden ze maar een matatu genomen die onderweg bleef steken met pech. Ze hadden op een andere moeten wachten vandaar dat ze te laat waren. Na wat gedronken te hebben zijn we naar het ziekenhuis gelopen wat hier maar vijf minuten vandaan ligt. We kregen om te beginnen al een uitbrander van een bewaker omdat we onder een hefboom, wat ik overigens altijd doe, doorliepen en dat mocht niet van die man. Laat hem maar razen met die warmte is dat zo over. Eenmaal bij de afdeling gynaecologie aangekomen, we hebben hier zeker een kwartier naar lopen zoeken en niemand die ons de juiste weg kon wijzen, hebben we ruim een half uur zitten wachten. We moesten bij een nukkige secretaresse komen en zij verwees ons naar een loket waar we eerst ingeschreven moesten worden. Waar is dat loket, ja daar ergens, zoek het maar uit. Ik zal nooit meer zeggen dat alle Kenianen vriendelijk zijn want hier in dit ziekenhuis is de een al vervelender en luier dan de andere, stelletje nurken. Eindelijk het loket gevonden, er zaten al zo veel mensen te wachten om in te schrijven en wij konden achteraan schuiven. ( je kent dat wel van sommige TV beelden ) Iedere keer als er iemand aan de beurt was schoof je weer een plaats op zodat je iedere keer op een warme plek van andermans batterij kwam te zitten. Het leek meer op een stoelendans maar dat op een lange bank. Na ruin drie kwartier waren we dan toch aan de beurt en blij dat het wachten voorbij was keerde we terug naar de “vrouwenvleugel”. Het was nog niet goed, we moesten ook een dossier aan laten maken maar die luie, slome secretaresse verwees ons weer naar daar en wees met haar vinger naar een bepaalde richting. Wij zoeken en gelukkig kwamen we een heel vriendelijke vrouw van de bewaking tegen ( ook daar lopen toch wel vriendelijke mensen rond al zijn ze op een hand te tellen) die ons keurig naar het betreffende loket bracht. Hier werden we snel geholpen en met het volgende frutje papier gingen we terug naar de secretaresse. Nog was er iets niet in orde en ik dreigde haar het hoofd van het ziekenhuis te bellen als ze nog meer commentaar had en toen konden we plaatsnemen. Ik ben niet mee naar binnen gegaan maar Mildred zei dat deze man wel aardig was maar we moesten weer terug naar het eerste loket voor een vervolgafspraak en dat wordt dan een operatie. De dokter had tegen haar gezegd dat de operatie binnen twee weken kom plaatsvinden maar bij het loket kreeg ze weer een friemelbriefje in haar handen gestopt en hierop was geschreven dat ze pas op 1 april terecht kon. Wij weer terug naar de betreffende arts en weer ging Mildred alleen naar binnen. Na een paar minuten kwam ze weer buiten en ze was totaal overstuur. Normaal kost deze operatie rond de € 150,-- maar als ze wilde kon ze te aller tijden geholpen worden maar dat kost haar dan wel € 500,--, is dat corruptie of niet? Dat is toch wel heel absurd. Ik zei haar we gaan gewoon terug naar Panda’s maar eerst zijn we nog even langs een aardige secretaresse van het hoofd van het ziekenhuis gegaan om ons verhaal te doen en ze vroeg of ik een afspraak zou willen maken met de directrice van het ziekenhuis zodat zij ook weet wat er in haar ziekenhuis afspeelt. Al bij al zijn we toch een dikke vier uur onderweg geweest voor een bezoekje aan een dokter. Thuisgekomen zijn we lekker het zwembad ingedoken wat nog niet helemaal helder is maar wel gebruikt kon worden. Zo zijn we dan toch weer een beetje afgekoeld na zo’n “traumatische” dag. Mildred heeft lekker samen met Piet voor ons gekookt en dat hebben we ons heerlijk laten smaken.
15.1
Om 9.00 uur hadden we, met we bedoel ik Mildred en ik, ze zijn blijven slapen, een afspraak met Millicent bij het hoofd van het ziekenhuis om te praten over de dure operatie. Wij waren om 8.55 uur aanwezig maar Millicent en het hoofd Dr. Juliana ( een vrouw) schitterden door afwezigheid. Daar zaten we dan al weer, wachtend op hetgeen ging komen maar er kwam niks. Dr. Juliana was in een vergadering en de andere dame was bij nader inzien wel in het ziekenhuis maar om 9.10 uur en op een andere plaats. Mildred en ik hebben om 9.15 uur onze biezen gepakt en we wilden naar een ander ziekenhuis lopen toen Millicent ons belde en vertelde dat ze op ons wachtte. Nou dan wij weer maar wachten tot ze ons gevonden had op de straat. Zij had al wel met de dokter over deze ”corrupte” praktijken telefonisch gesproken maar wat blijkt nu. De operatie Van Ksh. 50.000,- oftewel bijna € 500,- wordt uitgevoerd in een privékliniek dus niks geen corrupte praktijken hier. We hadden te vroeg geoordeeld maar voor de zekerheid zijn we naar een andere kliniek gegaan. Millicent deed hier het woord voor ons maar hier konden ze ons niet helpen en verwezen ons naar weer en andere kliniek. Daar konden we geholpen maar dan moesten we wel om 11.30 uur terug komen dus konden we nog even terug naar Panda’s voor een kopje koffie waar ik wel aan toe was. Nu was Mary ons huisje aan het schoonmaken en ze hoestte vreselijk en zag er ook ziek uit. Ik stelde voor om ook maar mee te gaan nu we toch bezig waren en tegen 11.30 uur liepen we met z’n drieën op pad richting dokters. Bij het hospitaaltje aangekomen kreeg Mary de mededeling dat ze naar een ander ziekenhuis naast dit moest gaan en Mildred kon plaatsnemen. Ik ging met Mary naar het nevenstaande ziekenhuis en zij kon daar inderdaad geholpen worden . Na Ksh.1000,- ( bijna € 10,-) betaald te hebben liet ik Mary daar weer achter en ben ik naar het andere hospitaal gelopen waar Mildred zat te wachten en waar de dokter om 11.30 uur zou komen maar pas om 12.30 uur aanwezig was en er waren nog een aantal wachtende voor ons. Mary was ondertussen al weer geholpen en kwam naar het hospitaal waar wij zaten te wachten. Zij moest een röntgenfoto en een lab onderzoek laten doen en kwam dat even meedelen en tevens een paar schillingen halen want ook hier gaat voor niet niets de zon op. Na ongeveer anderhalf uur wachten werd Mildred binnengeroepen bij de arts en we zijn er niks wijzer van geworden, wel ook Ksh. 1000,- . Het verhaal blijft gewoon, wil ze eerder dan 1 april geholpen worden dan kan ze alleen in een privékliniek terecht en dat wisten we al en dat is te duur. Het beste wat hij ons adviseerde is contact op te nemen met dr. Juliana dus morgen probeer ik dat maar. Het is dat we niet met een staart tussen de benen terug konden gaan anders hadden we dat gedaan. Inmiddels was het bijna 15.00 uur geworden en Mildred en Jacintha wilden graag de bus van 15.00 uur halen en dat is hun nog net gelukt met een beetje geluk. Dat zat mee maar ik was en beetje dolgedraaid en ben lekker gaan zitten lezen en dat deed me goed. Rose zou voor ons koken en dat heeft ze dan ook gedaan en we hebben heerlijk echt Afrikaans gegeten. Tilapia, ugali met sukumawiki en terwijl ik hier zit te typen liggen Piet in de ene en Rose in de andere bank uit te buiken, we hebben te veel gegeten maar allee het was ook erg lekker.
16.1
De jongelui uit Etten-Leur zijn vanochtend om 8.15 uur weer vetrokken richting Nairobi en we hebben ze uitgezwaaid. Daarna zijn we naar de Masaimarkt gegaan omdar ik hier kaarten had besteld om te maken. Als ik niks te doen heb moet ik me toch op de een of andere manier bezighouden en freubelen vind ik nu eenmaal erg leuk. Ook zijn we weer boodschappen gaan doen want die twee dames uit Rangala eten steeds de oren van ons hoofd en als ze zijn geweest is de koelkast echt leeg, zijn we zelf ook schuldig aan hoor, we laten ze hun gang gaan, laat ze maar genieten die korte tijd dat ze bij ons kunnen zijn. Ook heeft t Piet trouwens op de Masaimarkt weer een aantal oorbellen gekocht die hij morgen op facebook gaat plaatsen om te verkopen. Het is zijn handeltje en daar bemoei ik me niet mee. Zo vloog de voormiddag om en na de lunch zijn we richting stad gegaan om de dekens voor het hospitaal op te halen en dat was ook weer een gedoe. Eerst werden de vijfentwintig dekens uit een grote smerige plastic zak gehaald, werden zeker vijf keer met een snelheid van een slak opnieuw geteld. Piet vroeg die mannen die overigens met die handel precies voor een buitendeur stonden en een aantal medewerkers moesten al over die zak heen stappen of ze de dekens in twee zakken konden doen omdat één zak toch wel erg zwaar was maar nee hoor alles werd in een zak gedaan. De baas hoorde de vraag van Piet en de mannen konden weer opnieuw beginnen om de dekens in twee zakken te doen. De slimmeriken haalden niet de ene helft uit de zak maar alles, het valt niet mee om vijfentwintig dekens over twee zakken te verdelen, da’s toch een heel gereken. Ze waren verder wel heel behulpzaam en hielden voor ons op de straat een tuk-tuk aan en laadden de twee zakken keurig in de achterbak dat was wel heel netjes. Na thuiskomst is Piet weer terug naar de groentemarkt gegaan en ik ben weer vilten harten gaan knippen op bestelling. Na thuiskomst van de markt wilde hij en duik gaan nemen maar het zwembad was echt weer behoorlijk smerig. Degenen die Piet goed kennen weten op wat voor manier hij dit de medewerkers duidelijk ging maken maar het water werd er niet helderder door maar morgen zou het weer goed komen. Eerlijk is eerlijk het is hier iedere keer morgen en dat zijn we toch wel aardig beu, dat heeft Piet heel goed laten merken. Gelijk is er een mail naar de eigenaresse gegaan om ons beklach te doen, we betalen uiteindelijk een hoop geld, ook voor de faciliteiten gebruik van zwembad en computerverbinding en het werkt geen van beiden. Hopelijk komt hierin nu snel verandering maar we hebben het ondanks deze “kleinigheden”die we zelf groot maken ontzettend naar onze zin en hier denken ze alleen maar hakuna matata met andere woorden geen probleem morgen komt er weer en dag.
17.1
Na het ontbijt heb ik eerst naar Dr. Juliana gebeld met de vraag of ze misschien de operatie van Mildred zou kunnen bespoedigen en ze zei dat ze me zou helpen. Ik op weg naar dat vervelende ziekenhuis met die onvriendelijke mensen. Na een poosje gewacht te hebben werd ik te woord gestaan en ze vroeg me om de documenten van Milldred. Die had ik niet bij me maar wel thuis liggen dus vroeg ze me deze te gaan halen. Ach waarom niet het is uiteindelijk maar vijf minuten van ons huis vandaan dus dat was een kleine moeite. Na zo,n twintig minuten was ik weer terug in het ziekenhuis en wat denk je de vogel was gevlogen. Ze zou maar enkele minuten wegblijven maar die enkele minuten werden er vijfentwintig, Op zich nog niet zo erg maar wat gebeurde er, ze zei dat ze geen tijd voor me had en sloot de deur van haar kantoor voor mijn neus. Daar stond ik dan met een plastic tas voor de gesloten deur en de secretaresse zei me om maandagmiddag maar terug te komen. Je zou die hele handel wel en ik weet niet wat willen doen. Het is dat ik het doe om iemand te helpen anders zou ik het er gewoon bij laten, stelletje onverschillige mensen. Thuisgekomen deed ik mijn verhaal en werd ik weer een normaal mens, ik was echt boos en maandag ga ik maar weer terug, we zien wel. Na en kopje koffie gedronken te hebben ben ik naar Victor gegaan, de rastaman die langs de kant van de weg gehaakte mutsen en petten verkoopt. Hem had ik beloofd om hem te leren breien omdat ik breinaalden had meegenomen en de gast kan enkel haken. Hij had het breien vrij snel onder de knie en na ruim een uur heb ik hem alleen gelaten met zijn pennen en wol en beloofde hem s’middags of anders zeker tegen de avond terug te komen. Na de lunch hebben we Sammy gebeld om ons naar zuster Lucy,het weeshuis in de bergen te brengen maar onderweg stond er politiecontrole en onverwachts maakte Sammy een wending met zijn Tuk-tuk net voordat hij aangehouden zou worden. Wat bleek nu, hij had sinds vorige week zaterdag een nieuwe tuk-tuk maar zijn papieren waren nog niet helemaal in orde en als ze hem aangehouden zouden hebben zou hij de cel ingaan voor een paar dagen en dat risico wilde hij beslist niet nemen. In de stad zelf is dit niet echt een probleem maar erbuiten kan dat toch vrij lastig worden om te rijden zonder papieren. Hij heeft voor ons een andere ruk-tuk driver gecharterd en daar gingen we weer richting de bergen. Zuster Lucy was heel blij ons te zien maar ze had een meeting maar een andere zuster stond ons te woord. We hadden nog een aantal ballonnen, puzzels, potloden en pennen bij die het stelletje uit Etten-Leur had achtergelaten en ook wordt a.s. dinsdag een gedeelte van het kippenproject gerealiseerd, hebben we afgesproken. We gaan hier zo wie zo tweehonderd nieuwe legkippen plaatsen de hokken zijn er al, goed nieuws dus. Zuster Dorothy, zo heet ze was erg blij en gaf ons drie hele grote papaja’s mee die ik niet lust maar het was een mooi gebaar. Ook de kinderen die we zagen al waren het er niet veel omdat we niet zo lang bleven zagen er heel goed uit en ook op de compound werd hard gewerkt aan nieuwe klaslokalen en speelruimten voor de kinderen. De tuk-tuk driver had op ons gewacht en ook nu moesten we de politiecontrole weer passeren, waarbij we met het heengaan geen enkel probleem hadden maar nu werd hij bij terugkomst aangehouden maar precies voordat hij moest stoppen sloeg hij een zijweg in en hebben we zeker tien kilometer omgereden omdat ook hij bang was opgepakt te worden dus nam ook hij het zekere voor het onzekere. Het was een leuke rit langs een weg waar we nog nooit geweest waren , dit was nieuw voor ons maar wel leuk. Na thuiskomst ben ik nog even bij het breien gaan kijken en ik moet zeggen hij had het al aardig onder de knie al dan niet onder het genot van cannabis. Weer hebben we Sammy gebeld en zijn zo’n tien kilometer verderop op een heuvel Dungahill genaamd naar de zonsondergang gaan kijken boven het Victoriameer en dat was prachtig. Dus de dag die heel vervelend begon is toch heel mooi geëindigd. Oja, nu hadden we er vandaag geen tijd voor maar zwemmen ging nog niet en er werd weer beloofd dat we morgen gebruik kunnen maken van de pool, ik ben benieuwd.
18.1
We zijn vandaag heel rustig opgestart met een ontbijtje en naar de vogeltjes kijken en luisteren. Dit is elke ochtend opnieuw weer fascinerend om te horen en te zien. We verkruimelen een sneetje brood ( niet echt eerlijk tegenover die arme stakkers hier die graag iedere morgen een sneetje brood zouden willen eten) en binnen de kortst mogelijke tijd krioelt het van de vogeltjes. In het begin waren ze eg schuw maar dat is nu over. We kregen nog bezoek van Jane en haar dochtertje Purity en nichtje Marianna en tegen 14.00 uur hadden we een afspraak met Dorothy. Zij had ons een boerderij geadviseerd op het platteland waar mensen wonen die ook heel veel voor hun omgeving doen. Ze hebben ook zelf twee adoptiekinderen maar hebben het redelijk goed. Ze hebben twee hele mooie kippenhokken en het voelde gelijk goed toen we daaraan kwamen. We gaan daar 450 kippen leveren inclusief voer, houtskool voor extra verwarming voor de kuikens en ook nog medicijnen om kippenziekte (de pip) tegen te gaan. Deze mensen hebben beloofd een groot aantal kippen als ze volgroeid zijn te slachten voor hun omgeving en daar moeten we dan toch op vertrouwen. Ook heeft die boer een paar huizen voor weesjongens laten bouwen en een school, dus we denken dat dit wel goed zit. De omgeving waar deze mensen wonen is prachtig en geweldig rustig. Toen we terug liepen gaf de vrouw van de boer me een hand en deze liet ze niet meer los totdat we aan de grote weg kwamen, zo dankbaar was ze en de boer Pieter genaamd had gelijk een klik met Piet. Op deze manier hebben we ons doel toch maar mooi bereikt en is de actie “een tiet voor Piet” niet voor niets geweest en ook de neef van Adriënne, Piet’s overleden vrouw heeft een geweldige bijdrage geleverd, allemaal bedankt hiervoor namens deze mensen. Het vervolg komt de komende weken.
19.1
Piet is om 6.45 uur opgestaan en is met Rose naar de kerk gegaan om voor mij een paar Weesgegroetjes te bidden. Hij heeft de slaapkamerdeur niet dichtgetrokken zodat ik toch rond 8.30 uur mijn kamer kon verlaten om een heerlijke warme douche te nemen. Rond 9.30 uur zou Purity komen om mee naar de markt de gaan om wat nieuwe kleding te kopen maar tegen 10.30 uur kwam ze aangekakt. Ze was eerst ook naar de kerk gegaan en nog even naar haar moeders huis want die was in de kerk gebleven. Purity heeft een nieuwe schooltas, twee rokjes en twee t-shirts gekregen. Ook dit dertienjarig dametje wist precies wat ze wilde en ik hoefde me nergens mee te bemoeien alleen moest ik haar wel zeggen dat ik het zo wel genoeg vond. Ze nemen de kans echt wel waar als je niet uitkijkt, hoe jong ze ook zijn maar ze was wel dankbaar hoor. In Pandas, Piet was inmiddels ook weer thuisgekomen , ik heb het niet echt nagevraagd maar misschien is hij voor het zingen de kerk wel uitgegaan, heeft Purity haar nieuwe kleren aangetrokken om te showen. Nadat ze vertrokken is hebben we een heerlijke duik genomen, het zwembad kon weer gebruikt worden, maar goed dat hij op zijn poot gespeeld heeft. Het kerkbezoek is minder fortuinlijk uitgevallen, hij had beter thuis kunnen blijven want tegen 15,00 uur kregen we te horen dat een van de coachen en een studente een busongeluk hebben gehad. Zij waren onderweg van Rangala naar Kisumu toen de bus, waar wij ook regelmatig in zitten, door een onverwachte manoeuvre van de weg is geraakt en is gekanteld. Gelukkig zijn beiden niet zwaar gewond maar Judith de coach heeft wel een aantal hechtingen in haar zij, een pijnlijke hiel en een ontwrichte schouder terwijl Juul, de studente letterlijk een open rug heeft. Deze is helemaal geschaafd maar verder mankeert ze gelukkig niets. Van de bus schijnt niet veel meer over te zijn en hoeveel doden er zijn gevallen is nog niet bekend maar wonder boven wonder zijn zij er redelijk goed van af gekomen. Misschien heeft Piet’s kerkbezoek toch wel geholpen. Ondertussen zijn Purity met haar nichtje, Dorothy, Sandra en Zamzam gekomen om te zwemmen en daarna pannenkoeken te eten die bij het bakken niet echt wilden lukken en Piet behoorlijk heeft staan vloeken maar dat kon hij zich nou wel permitteren na die vrome voormiddag. Verder zijn we toch wel onder de indruk van hetgeen wat die jongelui is overkomen en ze houden zich tot nog toe erg kranig, laten we hopen dat dit zo blijft.