EEN WARME WEEK

EEN WARME WEEK
27.1
We hebben lekker geslapen en de kikkers doen nog steeds hun best maar het wordt s’nachts al wel minder en wij wennen eraan. De regen blijft steeds uit en we houden het nog steeds droog en voor ons mag dat zo blijven. Maar over vandaag, nou we hebben niet echt veel gedaan vandaag. Vanmorgen zijn we eerst naar de Masaaimakt gegaan om voor het thuisfront het een en ander te kopen, van daaruit zijn we naar het postkantoor gegaan, we hebben geld uit de muur gehaald en naar de groentemarkt gelopen. Na de middag zijn we een eind gaan wandelen in de hitte maar ook daar zijn we al aan gewend. Achter onze compound is het ook weer het echte Kenia, geen luxe maar gewoon armoedig maar wel een prachtige natuur. De bougainville groeit tot hoog in de bomen en dat is een heel fraai gezicht. Piet is nog even naar Jane gelopen om wat formulieren af te geven. Verder hebben we nog een uurtje in het zwembad gedobberd en heeft Piet nog voor doktertje gespeeld. Hij heeft bij Judith de hechtingen uit haar heup verwijderd die n.a.v. het busongeval nodig waren. Dus al bij al is de eerste dag van de week een rustige dag geweest. Dit zal deze week wel anders worden.
28.1
Voor Piet een gedenkwaardige dag, het is de verjaardag van Adriënne daar staan we toch even bij stil ook voor Pascal en Ilja zal deze datum altijd een moeilijke dag blijven maar het leven gaat door en gelukkig hebben ze hun gezinnetje dat hun steun biedt.
Vanmorgen zijn we om 8.00 uur met de bus maar Ugunja vertrokken, deze vertrok redelijk op tijd, maar tien minuten te laat dus dat valt reuze mee. Ik vond het soms toch een beetje akelig naar aanleiding van het ongeluk dat de twee andere meisjes is overkomen maar anderhalf uur later kwamen we aan op de Equatorschool. De school die we jaarlijks bezoeken en daar enkele jaren geleden honderd en vijftig nieuwe matrassen hebben geleverd omdat die oude matrassen net legpuzzels waren. Op deze school zitten iets meer dan honderd kinderen met een verstandelijke beperking die hier intern zijn. Enkele kinderen herkenden ons van voorgaande jaren en zeker van de levering van de matrassen. Een meisje zei zelfs nog dat ze wist dat ze met een pick-up zijn geleverd. Hier zijn we zo ongeveer en uurtje geweest en zijn verder gegaan achterop twee motoren naar het platteland. Niet dat Ugunja geen platteland is maar dit plaatsje is nog iets beter dan het echte platteland dus de rimboe. Eerst zijn we ook weer naar een internaat voor lichamelijk gehandicapte kinderen gegaan. Er was wel het een en ander veranderd ze hadden bijvoorbeeld een prachtig kippenproject maar de kippetjes zijn allemaal ter ziele gegaan. ( zo zie je maar dat dit voor Piet toch een zwak blijft, al die gehandicapte kindertjes). Hier heeft Piet wat foto’s gemaakt van tassen die hij ook weer via Facebook wil verkopen en de opbrengst is voor deze kinderen. Ook de leiding was gewijzigd en we kende er niemand meer van maar dat weerhoudt Piet er niet van de tassen te verkopen die toch door een gedeelte van de kinderen samen met een soort bezigheidstherapeute worden gemaakt. We zijn weer achterop de motor gestapt en zijn naar een heel arme familie gegaan die we ook ieder jaar bezoeken. De vrouw, erg zwaar van boezem stond al te dansen toen ze ons hoorde en zag aankomen en ze kwam maar net van de grond. De vader was in de tuin aan het werken alhoewel hij gehandicapt is door een overval en hij liet gelijk zijn schrepel of mag ik weten hoe dat ding heet vallen en “vloog” voor zover hij kon hinkelen ons om de hals. We hadden wat levensmiddelen meegenomen en deze werden gelijk uitgestald en er moest een foto van gemaakt worden. Het gezinnetje bestaan uit pa, ma n vier kinderen waarvan er drie te klein waren om naar school te gaan maar Josef, het jongetje waar we eigenlijk voor gingen was wel naar school. Dit jongetje had een paar jaar geleden een ontstoken vinger en piemeltje en dit kind hebben we toen gelijk naar het ziekenhuis gebracht en is geholpen. We zijn naar de school gegaan en het kind was zeer verrast en eigenlijk ook heel bescheiden ten opzichte van de andere klasgenootjes. Hij kwam wel gelijk naar ons toe, knuffelde ons en durfde verder niet op of om te kijken, best wel aandoenlijk. Hij zit in klas vijf en zijn overhemdje hing nog met een paar draadjes aan elkaar dus hebben we de onderwijzer € 10,- gegeven om een nieuw schooluniform voor het manneke te kopen. We kunnen dat geld wel aan de ouders geven maar dan wordt het waarschijnlijk niet gebruikt voor hetgeen het is bedoeld. Na afscheid van alle kinderen genomen te hebben zijn we naar Consolata gegaan, de coach van de Kellebeek-coaches en ook hier werden we heel hartelijk ontvangen en konden niet vertrekken zonder eerst gegeten te hebben. Het is toch zo’n scheetje, een echte lekkere dikke knuffelbeer. Na onze magen gevuld te hebben zijn we naar een kerk gegaan, niet voor een dienst hoor maar Christoffer, de motordriver die we ook al jaren kennen had Piet al eerder gebeld met de vraag of we misschien niet voor een keyboard in zijn kerk kunnen zorgen. Eerst zien dan pas handelen maar helaas was de kerk met een hangslot dicht geketend maar we zullen zien wat we kunnen betekenen. Ons laatste doel was een vrouwtje bezoeken die we s’morgens op de school ook al hadden ontmoet. Zij is druk bezig met het bouwen van een ruimte die gaat dienen als een soort creche, kinderopvang en ook zij had al eerder aan Piet gevraagd of we haar misschien of eventueel zouden willen en kunnen helpen. De bouwvakkers waren druk bezig en voorlopig hebben we een deur en twee ramen toegezegd. Om 15.30 uur hebben we de bus richting Kisumu weer terug genomen maar ter hoogte van Rangala moest de bus toch even voor ons stoppen om vijfenzeventig kilo sojabonen op te pikken die we van Mildred gekocht hebben voor het weeshuis in de bergen. Deze bonen komen van haar land, dezelfde grond waar Piet heeft mee geholpen de maïs te oogsten. In Kisumu heb ik een tuk-tuk aangehouden en deze heeft ons inclusief de bonen netjes thuis afgezet. Een douche konden we ook heel goed gebruiken we dachten goed verkleurd te zijn maar dit was het bruine stof van het wegdek. Zo is de dag weer omgevlogen druk,druk,druk
29.1
De kikkers hebben het concertpodium verlaten, ik denk dat ze werden onderbetaald zoals zo veel werknemers hier, dus hebben we heerlijk geslapen. Nu kwam vanmorgen tegen 8.00 uur Francis, een priester van het ziekenhuis in Nyabondo ons ophalen. Hij wilde al om 7.00 uur komen maar ik vond dat hartje nacht en zodoende kwam hij dan maar een uurtje later. Het is en heel aardige man en helemaal geen priestertype en wij hebben hem leren kennen in het St. Monicaziekenhuis hier in Kisumu maar twee jaar geleden is hij overgeplaatst naar Nyabondo zo’n zeventig kilometer hier vandaan. Hij haalde ons op met een luxe auto dus geen matatu deze morgen. Het was een mooie rit alleen hebben we een stuk weg van zeker vijfentwintig kilometer gehad dat niet eens op een wasbord leek maar meer een lunapark maar ach met de auto heb je er niet zo veel hinder van en we genoten van de mooie natuur. Eerst zijn we naar zijn huis gegaan dat echt midden op het boerenland staat. Hij is omgeven door koeien, kippen, varkens, kalkoenen, ganzen, eenden, honden en katten en op deze compound waren jonge wezen bezig een waterpomp aan te leggen maar vraag niet hoe. De put was al drieëndertig meter diep en onderin was een jongen aan het graven om de put nog dieper te krijgen, dit vond ik toch maar akelig. Hij kon hier ongeveer een uur in werken en dan moest hij weer tegen de wand omhoog klauteren met gespreide benen en zich vasthouden aan een touw dat door twee jongens naar boven werd getrokken, niks voor mij, het was al heel wat als je wat tegen die jongen riep, en dan vanuit de diepte hoorde je hem antwoorden. Daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan op een compound waar ook heel veel andere activiteiten waren zoals een medisch studiecentrum, een grote kas voor eigen groenten, ook hier waren varkens, koeien en kippen. Er stonden huisjes voor studenten en ook voor stafleden. Al bij al een onvoorstelbaar drukke bedoeling midden in de busch, the middle of nowhere. Bij aankomst daar kregen we eerst koffie of thee, brood met jam, honing en eieren maar het voornaamste was dat we een zak met scharen en pincetten bij hadden maar bovenal de vijftien lakens en vijfentwintig dekens waar afgelopen maandag tijdens een vergadering de aankoop van deze zeer urgent was maar Francis had niets gezegd zodat die man die schreeuwde om de lakens en dekens zeer aangenaam verrast was. We hebben alle afdelingen bezocht maar het allermooiste voor mij blijft toch steeds de verlosafdeling waar vanochtend al weer een paar kleine wereldburgertjes waren geboren en een moeder net bezig was haar kindje borstvoeding te geven dat niet erg goed lukte omdar het kindje een prematuurtje was en geen zuigkracht kon opbrengen. Ook was er een vernieuwde vleugel waar de bedden nog moesten worden opgedekt en waar Piet met een verpleegster het eerste bed met de nieuwe lakens en dekens heeft opgedekt, erg leuk was dat en dat is natuurlijk ook gelijk vastgelegd. Na alles bekeken te hebben wilden we weer richting Kisumu maar dat kon niet wat gasten moesten eerst eten wat een gewoonte is in dat ziekenhuis dus werd de inwendige mens weer voorzien van rijst, kip, gebakken aardappelen, levertjes en tot slot een mix van fruit, heerlijk. Na de lunch wilde Francis die zo trots was als een pauw ons terugbrengen met de auto maar we hadden al wel in de gaten dat hij het erg druk had met het regelen van water en ook tijdens ons verblijf van alles moest regelen dus besloten Piet en ik maar dat hij ons alleen maar naar de hoofdweg hoede te brengen en daar zouden we dan wel een matatu nemen. Eerst wilde hij hier niks van weten maar bij nader inzien vond hij dit toch wel een strak plan. We hielden een matatu aan maar hierin zaten al zo’n denk ik eenentwintig personen en werden we op de achterbank gepropt tussen twee andere mensen die niet zo smal waren. Heet dat het was en ik was ook niet erg gelukkig met de situatie en zeker niet toen een man waar we dan tussen zaten het raam dicht deed omdat hij het te koud vond. Pff, ik zou hem wel wat gedaan kunnen hebben maar je houd je fatsoen en mopper maar wat tegen Piet in de trant van dit is de eerste maar ook de laatste keer dat ik dat doe maar van lieverlee werden er mensen gelost maar soms kwam er ook weer een lading bij en tot overmaat van ramp moesten we halverwege overstappen en zaten we met zevenentwintig man in die lijkkist. Toen kwam dat gedeelte hobbelweg weer en de matatu was zo oud dat we dachten, althans ik, ik kan beter niet in meervoud spreken dat we door de bodem zouden zakken of het dak naar beneden zou komen waarop ook een aantal grote zakken maïs en bonen waren gebonden van zo’n honderd kilo per zak, wat een ramp! Hoe dan ook, de chauffeur was vrij rustig en bij aankomst op het busstation toen we uitstapten zei Piet tegen me, er hadden nog gemakkelijk een paar man bij gekund, maar we waren wel zowat gebroken. Thuis aangekomen hebben we maar een lekkere douche genomen en al het leed was weer geleden maar ik moet toch wel als het zich nog een keer voordoet om naar Nyabondo te gaan twee keer nadenken voordat ik weer voor zo’n lange rit in een matatu stap.
Maar al bij al respect voor de werkers in zo’n ziekenhuis. Ongelooflijk wat een idealisme je moet hebben om dat vol te houden. Het is nog steeds droog iedereen snakt naar regen zodat de regentonnen weer vol lopen zodat de groente voor de patiënten weer gaat groeien en dat het vee weer kan drinken en gaan grazen. Maar ook hoe simpel de zaken er kunnen zijn, hoe je bijvoorbeeld in aftandse keuken moet koken voor tachtig patiënten en twee honderd studenten. Wassen in twee stenen kuipen. Bedden die je bij ons naar de ijzerboer brengt, als hij ze al wil hebben. Geen privacy, kijk maar hoe moeilijk je mede patiënten het hebben gewoon liggen op een matrasje van een paar centimeter dik. En dan te weten wat er bij ons in Nederland allemaal in de kelders van ziekenhuizen staat te staan. Een team van jonge mannen en vrouwen zetten er de schouders onder om de organisatie te runnen en met zichtbaar succes. Deze mensen verdienen meer !!!!!!!!
Bovenstaand is Piet zijn verhaaltje en het is erg mooi omschreven.
30.1
Vandaag is mijn geduld weer behoorlijk op de proef gesteld. Rond 10.00 uur moest ik dr. Aliboy bellen betrefde Rose. Er zouden twee heren uit Nairobi komen voor een gesprek met haar. Ik moest om 10.30 uur weer terugbellen en kreeg de mededeling dat de dokter even naar de poliafdeling was en over vijf minuten terug zou zijn. Ik belde tien minuten later en kreeg de dokter aan de lijn maar hij kon nog niets zeggen betreft die twee heren een rond 11.30 uur moest ik nog maar een keer terugbellen. Het was best spannend want het gaat om en delicate aangelegenheid die ik misschien later nog wel eens kan vertellen maar voorlopig nog niet. Rose kwam ook iedere keer binnenlopen met een vragend gezicht en elke keer moest ik haar maar weer vertellen dat ik nog geen uitsluitsel kon geven. Dus iets na de afgesproken tijd belde ik weer naar de dokter terug en kreeg ik de mededeling dat helaas tot zijn grote spijt de twee heren niet zijn komen opdagen en of ik morgen rond 13.30 uur nog maar een keertje terug wil bellen. Hier wordt je echt niet goed van maar je moet het gewoon accepteren. Hoe dan ook ik blijf die man bellen al is het tot ik een ons weeg. Nou geloof ik dat niet zo want ik ben hier al weer wat kilootjes aangekomen en kan er wel een paar missen. We hebben ons er maar bij neergelegd en wagen morgen een nieuwe poging om te horen wat hij misschien te vertellen heeft. Wel hebben we vandaag iemand heel erg blij gemaakt met een laptop. Een vriend van ons uit Tilburg had ons toch twee computers meegegeven vanuit zijn werk, wat ik al eerder schreef. We hebben besloten om de tweede laptop aan Redempta te geven, de dame die bemiddelt tussen de eigenaresse van de compound, de werknemers en de huurders. Als er problemen zijn moet ze altijd naar een cybercafe en dat kost een hoop tijd. Het vrouwtje kon niet geloven dat computer voor haar was. Ze heeft ik weet niet hoeveel keer gezegd dat God ons zal blessen en ze sprong zowat een gat in het plafond. Nou is dat hier ook niet zo heel moeilijk want de plafonds zijn erg aan de lage kant maar toch, een zielsgelukkige vrouw verliet trots ons huis met de laptop dus Johan, goed werk geleverd hoor. Nadien zijn we richting stad gegaan en heb ik mijn nagels bij laten werken en Piet heeft weer een massage ondergaan en we waren gelijk klaar met de behandeling en zijn we nog wat gaan drinken en weer met de matatu richting huis gegaan maar halverwege was het bijna matatuutje op zijn kant. We werden bij een rotonde door een andere matatu klemgereden en we vlogen de middenkant van de rotonde op die behoorlijk hoger lag maar de chauffeur reageerde heel goed dus is de matatu toch mooi op vier wielen kunnen blijven. Dat was wel even schrikken en diep zuchten toch wel met het ongeluk met de bus in het achterhoofd dat was ook busje op zijn kant maar bij ons was het kantje boord.
31.1
Al weer de laatste dag van de maand en die hebben we rustig afgesloten. Vanmorgen zijn we weer richting stad gegaan om wat te neuzelen bij enkele reisbureaus, we willen toch wel wat ondernemen voor ons zelf en zijn toch wel een paar uur bezig geweest met tot nog toe zonder resultaat maar we hebben de tijd dus dat komt wel goed. Bij thuiskomst moest ik weer maar eens contact met de dokter opnemen tegen 13.30 uur en ik kreeg de mededeling dat hij voor een congres naar Nairobi was maar ik kreeg van zijn secretaresse zijn privénummer en mocht hem gelijk bellen. De dokter nam gelijk op en vroeg me na een uurtje terug te bellen dus ben ik maar wat gaan freubelen en tegen 14.30 uur hing ik weer aan de telefoon en tot twee maal toe werd er niet opgenomen dus belde ik weer naar zijn secretaresse en die adviseerde me om maandag maar weer terug te bellen, grrr….. niet boos worden en geduld hebben. Om af te koelen heb ik ook maar een duik in het zwembad genomen waar Piet al een poosje in hing, lekker hoor. Tegen 16.00 uur kwam en man,Chris uit Ugunja, de man waarmee we altijd op de motor het platteland op gaan. Hij had Piet immers gevraagd of we een keyboard voor de kerk waarvan hij lid is wilden kopen en dat hebben we nu gedaan. Het is een vrij grote forse man en wij zien hem niet anders dan op zijn motor en een dik jack aan omdat hij altijd kou heeft maar nu kwam hij netjes in het pak met net gepoetste schoenen waarvan hij van de ene schoen een hak verloor die hij weer netjes mee naar huis heeft genomen. We zijn met hem naar de supermarkt gegaan en hij heeft echt een mooi exemplaar gekregen, wat was die man blij en dankbaar. Hij is met de matatu weer terug naar Ugunja gegaan. We zijn niet meer mee naar het busstation gegaan maar ik vraag me af hoe hij dat ding in de matatu heeft gekregen. Volgens mij heeft hij zijn nieuwe aankoop op moeten vouwen of anders toch wel zichzelf. Ik hoop niet voor hem dat ze met drieëntwintig man in dat ding hebben gezeten. Verder is de avond rustig verlopen.
1.2
Vanochtend is Piet met de piki-piki eindelijk de medicijnen nar het kliniekje gaan brengen terwijl ik met de studenten en de coach zijn gaan lopen richting kliniekje. De studenten wilden ook graag het ziekenhuisje bekijken en enkele meiden hadden nog wat spulletjes om daar achter te laten zoals rompertjes, zuigflessen, spenen en nog wat aanverwante artikelen. Piet was al eerder gearriveerd en had de twee dozen met medicijnen al bijna helemaal uitgestald zodat we er wat foto’s van konden maken. Wat was de eigenaresse weer blij met alles wat ze had gekregen. De studenten kregen nog een rondleiding al is dat ook binnen tien minuten gebeurd, er werd een soda (frisdrank) aangeboden en last but not least er werd weer maar eens voor ons gebeden, de studenten en Piet en Ineke werden weer geblest en de hemel in geprezen. Daar ben je dan toch weer mooi klaar mee. Nadien zijn we weer op ons gemakje door de sloppenwijk teruggewandeld en tegen 14.00 uur is Piet naar de groentemarkt gegaan en ik ben weer gaan prutsen. Na zo’n anderhalf uur kwam Piet terug en had Jacintha en Macreem (haar nichtje van bijna vijf jaar wat een paar jaar geleden haar armpoje gad gebroken) van het busstation opgepikt. Het is de laatste keer dat ze kan komen want vanaf maandag gaat ze naar haar nieuwe school en is het afgelopen dus kon ze nog even genieten van alle lekkere dingen, het zwembad en het kaarten met Piet, dat vindt ze erg leuk en vooral om vals te spelen maar ach laat ze maar. Ondertussen was Zam-Zam gekomen om te zwemmen en ook wij zijn een lekkere duik gaan nemen want de temperatuur was er wel naar, de laatste dagen is de temperatuur gestegen tot over de 50 graden althans de thermometer kon niet hoger maar het is wel erg warm. Ook Dorothy kwam om haar dochter Zam-Zam op te halen maar ze is zelf toch ook eerst maar in het water gaan liggen dobberen heeft de school gebeld om te zeggen dat Sandra haar andere dochter ook maar richting Panda’s moest komen. Piet heeft de frietpan aangezet en we zaten gezellig met zeven personen aan tafel met allemaal mee-eters. Piet heeft nog wat gekaart met Jacintha en plotseling begon ze te huilen en ze zei Piet dat ze erg dankbaar was dat wij zoveel voor haar deden en de school betaalden dus dat dertienjarig meisje waardeert wel degelijk wat we voor haar doen en wat we voor haar betekenen. Jacintha en Macreem zijn rond 21.00 uur naar bed gegaan, Rose en Rachel, de coach zijn gekomen en zo buurtende hebben we de avond weer vol gemaakt.
2.2
De plattelandsjongeren waren al weer heel vroeg uit de veren maar ze hielden zich wel kalm zodat we toch nog wat konden blijven liggen al was het voor Piet 7.30 uur en voor mij 8.00 uur dus dat is wel een christelijke tijd en we hoefden toch niet naar de kerk. We hebben op ons gemak ontbeten en hebben gewoon wat zitten keuvelen met de kinderen. Om 13.00 uur moesten die twee de bus weer terug nemen naar Rangala omdat Jacintha nog het een en ander in orde moest maken voor haar school, dat is hier immers laatste nippertje werk tot zelfs haar schoenen moest ze nog poetsen en ook nog een aantal boeken kaften. Ook heeft Piet nog even wat wondjes op haar been verzorgd.We hebben ze naar het busstation gebracht en na vertrek zijn we even wat gaan drinken en bij thuiskomst weer maar een plons in het water genomen. Ook nu kwam Zam-Zam weer want ook zij moet deze week naar haar nieuwe school en is de lol ook voor haar over, geniet nog maar even kind. Meer hebben we niet gedaan vandaag, we zijn nog wel even uit eten gegaan maar dat is niet zo interessant want eten moet iedereen en overal.
Contrasten zijn hier soms erg groot, want vandaag gingen we naar de stad met een matatu waar je echt door de bodem naar buiten keek, echt waar en later terug naar huis hadden we zowaar een nieuwe bus, echt een hele nieuwe.