JACINTHA NAAR SCHOOL - DE KIPPEN OP STOK

JACINTHA NAAR SCHOOL EN DE KIPPEN OP STOK.
3.2
Vannacht hebben we hier noodweer gehad. De regen is met bakken naar beneden komen zetten en het onweer was niet van de lucht. We hebben normaal s’nachts altijd het licht in het toilet aan en net op het moment dat Piet een bezoekje bracht viel de stroom uit dus moest de plas op de tast gedaan worden. Het waaide zo hard en aangezien we geen glazen ramen in huis hebben alleen maar gaas waaiden we zowat van ons bed en moesten we elkaar goed vasthouden (grapje…). We zijn vroeg opgestaan, hadden geen stroom dus moesten droge boterhammen eten want normaal gesproken roosteren we het brood hier omdat het anders gewoon niet te pruimen is maar en lekker warm boterhammetje gaat er wel in .Maar ook geen douche want dat is toch koud zo ‘s morgens vroeg. Nou ja, we stonden om 7.30 uur bij het busstation om de bus van 8.00 uur richting Rangala te nemen omdat we Jacintha naar haar nieuwe school moesten brengen en het schoolgeld in Ugunja moesten gaan betalen. De bus ging niet om 8.00 uur want er waren problemen ( is haast altijd) maar om 8.40 uur kwam er toch een bus en we konden vertrekken. We zijn in Rangala uitgestapt om Jacintha op te halen om heel haar hebben en houden naar de school te brengen. Piet met een grote ijzeren koffer op de Piki-piki , Jacintha en ik liepen over een paadje waar ik bijna de nek brak maar de mensen hier gewoon normaal lopen. Aan de ingang van de school kreeg Jacintha een nummer en kon zich melden bij tafel 1. Kun je je voorstellen, in een groot lokaal stonden zeker zeven grote tafels met minstens drie of vier mensen erachter die heel voornaam deden met het gevolg dat we bij tafel 2 al niet verder konden want er moest eerst schoolgeld betaald zijn voordat de rest kon worden afgewerkt. Piet en ik samen achterop een piki-piki naar Ugunja gereden naar de bank. We dachten dat dit is zo gepiept was maar vergeet het maar. We hebben geloof het of niet ruim tweeënhalf uur in de rij gestaan eer we konden betalen. Er stond me een rij mensen niet normaal ze hingen echt met de benen buiten. Het is het begin van de maand en veel mensen komen hun “salaris storten”en ook waren er heel veel die het schoolgeld kwamen betalen en ik was me toch een potje sacherijnig. Een veiligheidsman had Piet naar de kortste rij mensen verwezen maar het bleek dat dit loket ook een Western Union loket was waar mensen ook naar het buitenland geld over kunnen maken en het betalingssysteem was zo traag dat de rij maar niet wilde slinken. Na anderhalf uur heeft Piet toch maar eieren voor zijn geld gekozen en is achteraan de lange rij wachtende mensen aangesloten waar hij nog ruim een uur heeft moeten wachten maar het ging sneller als in de rij waar hij eerst stond te wachten. Nou kun je nukkig doen maar daar schoten we ook niks mee op maar we hebben de piki-piki weer terug naar de school genomen waar Jacintha nog steeds op ons wachtte en wat denk je, nu hadden de belangrijke mensen hun lunchpauze dus moesten we weer wachten maar dit was maar voor een half uur. Piet was al aan tafel 2 gaan zitten voordat de lunch was afgelopen met het gevolg dat hij als eerste aan de beurt was terwijl er toch nog heel wat mensen zaten te wachten. In dit geval had de brutale mens de halve wereld of in dit geval tafel 2. Na wat administratieve beslommering afgewerkt te hebben konden we doorschuiven naar tafel 3. Daar moest weer het een en ander geregeld worden daarna weer verder naar tafel 4. Nog steeds zaten er een aantal mensen achter de tafels waarvan er maar een persoon actief was. De rest van de “lijdensweg”zal ik besparen maar uiteindelijk waren we bij tafel 7 aan beland en dachten we klaar te zijn maar nee hoor. We werden naar een ander lokaal geloodst waar Jacintha haar kleding zoals haar schooluniform en gymtenue op moest halen na het gepast te hebben, toen naar een andere zaal waar de matrassen, lakens en dekens voor de bedden werden uitgedeeld dus dachten we nu eindelijk klaar te zijn. Nee we moesten met de hele handel naar en ruimte waar alle kleding genummerd moest worden net als in een gevangenis. Het was gewoon sneu, je zag overal kinderen in uniform met nummers op de kragen, sokken en rokken lopen. Nu konden we dan toch eindelijk al haar spulletjes naar de slaapzaal brengen, haar bed werd door meisjes uit hogere klassen opgedekt en daarna konden we naar het klaslokaal waar ze vanaf morgen les zal krijgen. Het was inmiddels al 16.00uur geworden dus is Piet met de piki-piki weer terug naar Ugunja gegaan om kaartjes voor de bus terug naar Kisumu te kopen. Ik ben nog met Mildred die inmiddels ook naar de school was gekomen in het klaslokaal gebleven want we moesten kennis maken met de klassenleraar en die liet ook weer op zich wachten. Ik heb hem nog even ontmoet en ben als een hazewind naar het kruispunt in Rangala gelopen om op tijd voor de bus te zijn waarin Piet vanuit Ugunja was vertrokken, te halen. Het was me het dagje wel, ik ben niet snel moe maar dit was echt wel iets te veel van het goede maar na thuis lekker gedoucht te hebben , de stroom was gelukkig weer terug, zijn we weer helemaal bekomen en hebben nog een leuke avond gehad met een paar studenten, de coach en Mildred die tegen 20.00 uur in Kisumu was omdat ze morgenochtend om 8.00 uur moet worden opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie en wij hier vlakbij wonen zodat ze morgenochtend niet in aller vroegte naar hier hoeft te komen. Zo zijn we de week lekker wachtend begonnen.
4.2
We zijn weer redelijk op tijd opgestaan omdat we om 8.00 uur in het ziekenhuis moesten zijn met Mildred. Mildred en ik waren er op tijd terwijl er al weer een hele lange rij mensen zat te wachten. Om 8.20 uur werd het loket voor ontvangst geopend en we begonnen weer aan onze gymnastiekoefeningen van de ene bil op de andere en plaatsje verschuiven naar andermans warme retenplek. We moesten inschrijven voor het consult dat vooraf gaat aan de opname en moesten aan het volgende loket 100 ksh betalen. Ik had alleen maar 1000 ksh maar ik kon het restant van het geld pas op komen halen na het consult. Nu naar de opname afdeling waar we zeker weer een uur hebben moeten wachten maar ik ben ondertussen wel even naar huis gegaan voor een kop koffie. Toen ik terugkwam was ze gelukkig haast aan de beurt en toen ze eenmaal bij de arts binnen was werd ik erbij geroepen en werd me tot mijn grote verbazing gezegd dat ze volgende week maar terug moest komen voor de opname want er was momenteel geen bloed beschikbaar en kon er deze week niet geopereerd worden. Dat is toch wel erg van de zotte, maar ook dit is Afrika. Ik vond het zo sneu voor Mildred ze was al zo zenuwachtig geweest en dat was nu allemaal voor niets, je zou ze hier toch wat doen en na tweeënhalf uur stonden we weer thuis inclusief haar tasje met ziekenhuistoebehoren. We hebben maar wat gegeten en hebben haar verwend met nieuw fakehaar wat ze graag wilde. Ook hebben we drie zakken maïszaden gekocht en twee zakken mest ,dit was toch weer een pleister op de nog niet bestaande wond en we hebben haar op het busstation afgezet richting Rangala. Zelf zijn we nog wat boodschappen gaan doen Piet is nog naar de markt gegaan en ik ben naar Viktor (de rastaman die gehaakte petjes en mutsen verkoopt aan de kan van de weg) gegaan. Vorige week heb ik hem leren breien, hij had wel veel geoefend nu moest ik hem nog leren afkanten. Ik begon heel enthousiast, denkende dat ik dit nog wel kon maar helaas, alle steken vielen toen ik dacht het voor elkaar te hebben. Snel ben ik even naar huis gelopen om op internet te kijken hoe dit nou ook weer precies moest. Ik heb het goed in mijn geheugen geprent voor zover dit mogelijk is, begon opnieuw en nu met succes. Hij had en lap van ongeveer twintig centimeter met twintig steken gebreid dus iedere keer trok ik weer maar een paar toeren uit om de steken weer opnieuw op te zetten en liet hem zijn gang gaan maar hij had het zo in de smiezen dus na een half uurtje ben ik weer naar huis gegaan en zo is deze dag ook weer voorbij. Ook zijn vandaag de 450 kuikentjes bij de boer geleverd maar daar gaan we de volgende week pas naar kijken oftewel wij hebben geen tijd maar ook de boerin heeft haar zaken te doen.
5.2
Rond 9.00 uur hebben Piet, Rachel de coach van de studenten een student en ik de matatu richting stad genomen. Lindy, de studente heeft haar stageplaats in het babyweeshuis MamaNgina hier in Kisumu. Ze wilde heel graag gordijnen voor de slaapzalen kopen omdat de kinderen nogal eens in de volle zon liggen en ik wis wel waar ze moes zijn. Piet is verder gegaan in de matatu om zijn eigen ding te doen en we waren vrij snel geslaagd maar moesten nog een kleermaker zoeken om sleuven bovenin de lappen stof te maken en op lengte te brengen. Ook deze hadden we vrij snel gevonden en tegen 17.00 uur konden ze de gordijnen op komen halen. Piet bracht vanuit de stad spiralen mee, van die lekkere ouderwetse dingen waar ze hier de gordijnen aanhangen. Ook hadden we nog wat spijkers en een hamer nodig maar Rachel vroeg heel vriendelijk aan de ijzerboer of ze een hamer kon huren. Hij kon haar charmes niet weerstaan en gaf deze zo maar gratis, belangeloos, voor niks mee maar ze moest deze wel terug brengen, wat een vertrouwen, zomaar een kostbare hamer mee geven aan een mzungu. Wij weer met z’n drieën terug richting Panda’s. Nu moesten die spijkers nog in de muur boven de ramen geslagen worden en wie zou dat nou kunnen doen. Ach zei ik dat doet Piet wel voor jullie en zodoende gingen we weer met z’n vieren nadat Piet terug was al wandelend door wat sloppen richting weeshuis. Ook de spijkers zaten door snelle Pieje al vrij gauw in de muren al moest hij twee spijkers op een stapelbed in de muur slaan en met een stapelbed heeft hij niet zulke beste ervaringen alleen maar gekneusde ribben houdt hij er aan over, maar het liep goed af. Vannacht hebben deze kindertjes een gezellige mooie slaapzaal en als ze morgenochtend wakker worden schijnt er geen zon in hun gezichtjes. Via en heel drukke markt zijn we weer naar huis gewandeld en verder hebben we het rustig aan gedaan vandaag. Van het zwembad konden we weer geen gebruik maken vanwege chloor dat er in was gedaan, morgen weer.
6.2
De dag is heel anders gelopen dan we gepland hadden. We zouden vandaag voor ons zelf houden maar dat is weer niet gelukt. We zijn tegen 10.00 uur na een telefoontje naar de markt gegaan waar de boerin Christien waaraan we de kippen hebben gegeven ook een shopje heeft. Wij naar de markt en ze vertelde ons dat de kuikentjes gisteren opgehaald waren en dat ze schattig zijn. Ze zijn allemaal in leven en we moeten dan ook heel snel gaan kijken. We hebben voor zondag afgesproken maar eerst moeten we dan naar de eerste verjaardag van kleine Piet. We zijn een hele poos op de markt blijven hangen, ik heb er een aantal foto’s gemaakt en Piet heeft groenten schoon zitten maken en is ook aan het dollen geweest met al die vrouwen daar. Ook zat er een vrouwtje zeer lusteloos en ik vroeg wat er aan de hand was. Haar man was een maand geleden overleden en ze had een zwelling onder haar oksel waaraan ze veel pijn had. Ik vroeg haar of ze naar de dokter was geweest, dat was ze maar de medicijnen die hij had voorgeschreven kon ze helaas niet betalen. Ik heb even met Piet overlegd, ze had me het recept gegeven en Piet is naar de apotheek gegaan en bracht haar de medicijnen, wat was ze gelukkig. Ondanks haar pijn kon er toch een dankbare glimlach af en voor € 4,- kan de vrouw hopelijk genezen. Terwijl we daar waren werd een ander weduwvrouwtje gebeld door de lerares van de school waar haar dochtertje op zat en vertelde dat ze haar dochter ziek naar huis heeft gestuurd en of ze even wilde gaan kijken naar het kind. Even was eerder gezegd dan gedaan, de vrouw woont nogal een eindje van Kisumu dus hebben we een tuk-tuk laten komen en zijn samen met het mens en ook Christien naar haar huis gegaan. Ze woont echt in de wildernis maar ontzettend mooi. Haar huis is een vervallen modderbouwwerk en je keek zo door de gaten in de golfplaten naar buiten. Na de zaak eens goed bekeken te hebben, hebben we besloten een nieuw dak te kopen. Haar kind lag op bed en had flinke hoofdpijn en koorts. Aangezien “ dokter” Piet altijd paracetamol bij zich heeft kon het kind direct geholpen worden al had hij er nu maar net twee bij. We hebben er nog een beetje rondgekeken en de vader van het vrouwtje hield nog een gebed en we zijn weeeer geblest. Jeetje, ons kan toch echt niks overkomen! (laat ons hopen) We zijn terug naar Kisumu gegaan met de tuk-tuk die op ons heeft gewacht tijdens ons bezoek en heeft ons bij Pandas afgezet. Piet heeft voor het dochtertje nog twee strips paracetamol gepakt en de twee dames zijn weer terug naar de markt, naar hun werk gegaan. Ook vertelde de vrouw nog nadat we zeiden dat ze toch wel ver weg woont dat ze geen enkele dag overslaat om te gaan werken, zelfs op zondag gaat ze en als ze geen geld heeft voor de matatu wat nogal eens gebeurt blijkbaar loopt ze het hele eind naar de stad en daar doet ze dan anderhalf uur over en vertrekt s’ochtends om vier uur, dat is toch niet niks, de twee kinderen zorgen voor zichzelf. We waren tegen 15.00 uur thuis en zijn lekker gaan zwemmen maar de lucht betrok en de zon verdween. Donkere wolken dreven over en op een gegeven moment is het toch gaan regenen, ook de stroom viel uit en deze kwam pas terug tegen 24.00 uur, juist voordat ik naar bed wilde gaan. Ik heb nog even de moed bij elkaar verzameld en ben dit verslag gaan typen, ben nu klaar en ga lekker pitten, truste.
7.2
Tegen 10.00 uur belde zuster Lucy van het babyhome in de bergen dat de chauffeur onderweg was naar ons om de kuikentjes samen op te halen maar eerst moesten er nog twee zakken sojabonen ingeladen worden zo’n zeventig kilo die wij vanuit Rangala mee hebben genomen naar hier ook voor zuster Lucy. Deze twee zakken hadden hier al meer dan een week in huis gestaan en ik was blij dat ze hier weg waren. Nu op naar de kuikenshop, och wat was dat toch leuk, al die kleine friemeltjes samen in een doos, welgeteld twee dozen met honderd van die kleine kuikentjes en wat waren ze zacht. Tellen moeten ze hier ook nog leren, ze zouden er de telefoon nog bij gebruiken om ze na te tellen en ze hebben die dingetjes niet een maar wel drie keer geteld omdat ze zo beweeglijk zijn. We zijn weer in het busje van het babyhome gestapt en ik heb de twee dozen op mijn schoot genomen zodat ze niet in de zon hoefden te staan. Ik hield mijn vingers in de gaatjes van de doos en wat pikten die dingetjes toch in mijn vingers, volgens mij vergingen ze van de honger maar we reden nog niet rechtstreeks naar de bergen , nee eerst moest er nog voer en medicijnen opgehaald worden in plaats van dit te doen voordat ze ons en de kuikens op kwamen halen, snuggere hannesen . Dit was gelukkig vrij snel geregeld en daarna zijn we rechtstreeks naar het nieuwe home van de kuikentjes gegaan. Ik moet eerlijk zeggen er waren heel goede voorbereidingen getroffen. Voor de deur van het kippenhok stond een bak met ontsmettingsmiddel waarin we eerst met onze schoenen moesten gaan staan voordat we naar binnen gingen en in het hok stond een grote ronde cirkel helemaal gevuld met kranten. Nou konden de kuikens nog wel geen krant lezen maar erop kwarrelen dat konden ze als de beste. Heel raar, in de dozen was echt geen vuiltje of ontlasting te bekennen en gelijk toen we ze in de cirkel op de kranten zetten begonnen ze te sputteren en lieten ze alles maar gaan. Ze kregen direct water met glucose en hoe klein ze ook zijn, dom zijn ze niet, ze vlogen zowat op die waterbakken af en daarna werd er voer in de cirkel gestrooid en daar wisten ze ook wel weg mee. Een kuikentje bleef een beetje achter en we dachten dat deze het niet zou halen maar Piet pakte het beestje op en duwde het met zijn kopje in de waterbak zodat het ding wist waar het moest zijn en ja hoor na zijn drinken begon het ook te eten en verdween tussen de kirrende menigte. Die beestjes moeten toch wel erg gestrest zijn voor ze aan hun normale leventje kunnen beginnen. Een lange autorit vanuit Nairobi naar Kisumu vlak na de geboorte, dan drie keer tijdens het tellen heen en weer geslingerd worden in een doos en dan nog eens als je denkt dat het beestje het niet haalt met zijn kopje in het water gedropt worden, zielig…. Zuster Lucy en zuster Dorothy waren toch zo blij met hun nieuwe aanwinst, zuster Dorothy is van boerenafkomst en weet precies hoe ze moet handelen en gaf de jongen die voor de kippen gaat zorgen duidelijke instructies en vergeet dit niet, doe dat op tijd, vergeet je schoenen niet door het ontsmettingsmiddel als je naar binnen gaat te halen en de verwarmingslamp hoeft nu nog niet aan, alleen als het donker wordt want de kuikens hebben licht en warmte nodig. Ik wis het niet, die jongen waarschijnlijk ook niet dus de lamp ging direct uit en met een slome blik stond hij de zuster aan te kijken maar het zal wel goed komen. Goh, wat een lang verhaal alleen maar over tweehonderd kuikentjes maar we hebben nog meer gedaan. We hebben nog wat rondgekeken naar het land dat ze van ons destijds hebben gekregen en alles lag er heel goed bij. Hier op deze compound weten ze echt wat groenten en fruit verbouwen is, er wordt hier hard gewerkt. ook zijn we de school klassen nog ingegaan waar momenteel tweeënvijftig wezen verblijven. Van groot tot klein waren ze aan het werk want op vrijdag worden de klaslokalen grondig gereinigd en alles helpt hier elkaar. Kleine dreumesen waren de vloer aan het dweilen en met een sopje de tafeltjes, stoelen en kasten aan het afsoppen, bij ons zie je zo iets echt niet gebeuren, zelfs het schoolbord werd eerst met een borstel en daarna ook met een sopje door zo’n klein ukkie schoongemaakt terwijl hij op een stoel stond. Piet heeft het even van hem overgenomen en dat vonden de kinderen prachtig. Piet kreeg een telefoontje van de zuster en er werd gemeld dat we moesten komen naar het hoofdgebouw want er was voor ons een lunch bereid. Heerlijke aardappelpuree, ugali, vis, ei en sukumawikie ( bijna spinazie) en dat was heerlijk. Na de lunch, het was inmiddels haast weer 15.00 uur hebben we nog even zitten babbelen en daarna heeft de chauffeur ons weer netjes thuis afgezet. Het was inmiddels wel bewolkt geworden maar we hebben toch nog een duik in het zwembad genomen. Eten hoefde Piet niet meer klaar te maken dus hebben we maar eenvoudig een soepje en een boterham met gebakken ui, ei en tomaat gegeten. De avond is rustig zonder regen en stroomuitval verlopen terwijl we echt dachten dat we zwaar weer zouden krijgen gezien de lucht erg dreigend was.
8.2
De eerste bezoekdag voor Jacintha dus om 7.30 uur gingen we weer op pad richting busstation om de bus van 8.00 uur richting Rangala te nemen maar zoals gewoonlijk vertrok deze pas om 8.40 uur dus was het al weer wachten geblazen. Nu is dat hier niet zo heel erg er is toch beweging genoeg maar toch. De rit ging goed maar wel was het fraai om te zien dat er ons met grote haast een motorrijder passeerde met zo’n 80 Km. Per uur, van de weg af schoof en met en prachtige duik in de bosjes aan de kant van de weg belandde met motor en al . Gelukkig stond hij direct rechtop dus er was verder niets aan de hand maar het was wel even schrikken maar achteraf heel leuk. Na ruim anderhalf uur kwamen we aan en zijn gelijk naar het babyhome gelopen om Mildred, de moeder van Jacintha op te halen. Zij had nog het een en ander te doen dus zijn Piet en ik samen naar de school gegaan die naast het babyhome ligt. Jacintha werd door een andere studente uit haar klas gehaald en ze zag er stralend uit. Ze heeft het erg naar haar zin in tegenstelling tot de vorige school in Sega en ook zijn er klasgenootjes van haar oude school meegegaan naar deze middelbare school en dat is ook wel aardig voor die meiden. Wel vroeg ze gelijk naar de gezondheid van haar moeder, ze dacht dat Mildred al geopereerd was . We moesten haar dan wel vertellen dat dit niet door is gegaan maar dat haar moeder wel op visite kwam maar iets later, haar gezichtje straalde nog mooier. Het was hier een drukte van belang, er zitten zo’n dikke tweeduizend meisjes op deze school die echt heel goed staat aangeschreven en dat was wel te merken ook. De meisjes waren allemaal uniform gekleed en zijn kaal, haal er dan maar eens de juiste persoon uit dat valt niet mee, ze zijn ook allemaal zo zwart. Dat hebben Mildred en ik dan ook wel gemerkt want na een uurtje moest Mildred terug naar het nevenstaand babyhome om de kindertjes eten te geven van haar afdeling en ik ben met haar meegegaan zodat ze weer eerder terug naar haar dochter kon en Jacintha nog een studie- uur kon volgen. Piet was ondertussen met de piki-piki (motortaxi) naar Sigommere gegaan op het platteland om een aantal tassen op te halen die hij via facebook aan de man heeft gebracht alleen hij was weg en bleef weg. Na de kindertjes gevoed en verschoond te hebben zijn we, Mildred en ik terug naar de school gegaan en toen bemerkten we dat alle kinderen er hetzelfde uitzagen. Het was een hele klus om Jacintha terug te vinden. Zelfs Mildred had er problemen mee haar dochter uit de menigte te herkennen, al bij al zijn we zeker twintig minuten bezig geweest haar te vinden. Net voor de sluiting van de bezoektijd kwam Piet terug dus kon hij nog net afscheid van haar nemen en dat viel zwaar voor die twee. Ik ben toch altijd iets nuchterder al zou je dat niet misschien niet verwachten. We hebben de bus van 15.30 uur terug richting Kisumu genomen maar het was me toch een poepie heet in die bus en druk, er stond zelfs een rij in het gangpad. We kwamen allebei echt gebroken aan en dat hebben we nog niet eerder gehad, we klaagden beide over moe en misselijkheid maar na thuis een lekkere douche genomen te hebben zijn we weer aardig opgeknapt en zijn “als beloning” lekker uit gaan eten.