MARKT IMPRESSIE
Door: PIET
Blijf op de hoogte en volg Piet-Ineke
17 Februari 2014 | Kenia, Kisumu
EEN MARKT IMPRESSIE
De laatste dagen heb ik nogal eens op de markt vertoeft. Nu moet ik eerst vertellen dat zo’n markt, in dit geval een groente en fruit markt, er echt heel anders uitziet dan bij ons. Het is om te beginnen een permanente markt dus niet alleen op maandag of zaterdag zoals bij ons. Het is een heel groot terrein, zo’n beetje tien keer de Nieuwe markt in Roosendaal. Er staan ook geen kramen, de handelswaar ligt op de grond. Het is wel overkapt met golfplaten die op palen rusten. In het gangpad tussen twee rijen, een rij is ongeveer twintig meter, in is meestal een “dak”van zakken wat bescherming geeft tegen de zon. Zoals gezegd de te verkopen producten liggen allemaal op de grond op zakken of op een stuk zeil. Waar ik dan de laatste tijd zit gaat het veelal om mango’s, ik vind die lekker maar het komt ook omdat daar de mensen werken die ik ken. In een ander deel van die zelfde markt verkopen ze bijvoorbeeld uien, witte kool, tomaten, ananas, bananen of kleine visjes en nog veel meer.
Maar in die mango wereld kom je ogen te kort. s’morgens komen er bijvoorbeeld vrachtwagens vol met mango’s vanuit Nairobi. Zakken van honderd kilo is heel gewoon. Niks zakjes van vijf en twintig kilo omdat dat van de Arbo niet zwaarder mag zijn. Nee geen gelul. Ook de tomaten die in kisten zitten gaan gewoon over de honderd kilo, niet zeuren. Er is een centraal aanspreekpunt, een stevige mevrouw, Christien, ook inmiddels eigenaar van de kippen, die de zaken zo’n beetje regelt zou je kunnen zeggen. Zij is degene waar anderen hun bestelling hebben geplaatst. Bij haar moeten de anderen hun bestelling ophalen en afrekenen. Een weegschaal is er niet. Immers een zak is zoals gezegd honderd kilo en een mand is bijvoorbeeld twintig kilo dus dat is allemaal heel makkelijk. Waarom zou je moeilijk doen. Bovendien kijken ze niet op een mangootje meer of minder. Het geld verdwijnt in de grote schort die de vrouwen dragen of het ligt ergens onder een stuk van het grondzeil. Maar ook een tas of de BH van de vrouw dient als portemonnee. En ik kan je zeggen dat er hele grote portemonnees bestaan. Het werk is zwaar, erg zwaar, maar je hoort niemand zeuren, gewoon doen is het motto. Immers het geld komt niet aan waaien.
Maar als de handel dan eenmaal van start is is het leuk om te zien hoe men zich gedraagt. Het is dan zo’n uurtje of tien elf en dan liggen er toch al wel enkelen te slapen. Niet gek hoor want er zijn er maar genoeg die om vier uur in de ochtend opstaan en dan richting markt gaan. Sommige doen dat te voet en doen er gewoon een uurtje of anderhalf over. Maar geen nood iedereen help elkaar, slaap lekker ik pas ook op jouw stapeltje fruit. Over het algemeen zijn het vrouwen. Ook mannen maar meest vrouwen en kinderen. Kleine kinderen die van tijd tot tijd uit die grote portemonnee willen eten, dat wil zeggen van die dingen die daar in zitten. Dat kan allemaal he, want als de kleine honger heeft of even wil spelen dan haal je dat “ding”eruit en eten, het kan op alle tijden van de dag. Op een bepaalde dag van de week is het belangrijk om met zijn allen te bidden. Midden in zo’n rij maakt men plaats voor een aantal stoelen, worden er grote geluidsboxen van een meter bij een meter weg gezet en begint er een of andere malloot te schreeuwen en te preken. Het is overigens wel een heel erg sociaal gebeuren want iedereen kent iedereen en men helpt elkaar allemaal. Ook werktijden kennen ze niet echt. Om zeven uur s’avonds is het donker en dan stoppen de meesten wel. Ofschoon er op een markt aan het einde van de dag nog veel omzet is. Immers voor men naar huis gaat nog gauw even wat inslaan. Maar eenmaal ingepakt op weg naar huis soms weer een uur of langer onderweg he. Een werkdag van tien twaalf uren is de gewoonste zaak van de wereld. Vakantiedagen, een vrij weekend, sociale verzekeringen, pensioen opbouw en noem maar op dat kennen ze niet. Werken is geld en niet werken wil zeggen geen shillingen. Geen poen voor eten, geen poen voor schoolgeld voor de kinderen en ga zo maar door. Met andere woorden men moet gewoon of men wil of niet.
De laatste dagen heb ik nogal eens op de markt vertoeft. Nu moet ik eerst vertellen dat zo’n markt, in dit geval een groente en fruit markt, er echt heel anders uitziet dan bij ons. Het is om te beginnen een permanente markt dus niet alleen op maandag of zaterdag zoals bij ons. Het is een heel groot terrein, zo’n beetje tien keer de Nieuwe markt in Roosendaal. Er staan ook geen kramen, de handelswaar ligt op de grond. Het is wel overkapt met golfplaten die op palen rusten. In het gangpad tussen twee rijen, een rij is ongeveer twintig meter, in is meestal een “dak”van zakken wat bescherming geeft tegen de zon. Zoals gezegd de te verkopen producten liggen allemaal op de grond op zakken of op een stuk zeil. Waar ik dan de laatste tijd zit gaat het veelal om mango’s, ik vind die lekker maar het komt ook omdat daar de mensen werken die ik ken. In een ander deel van die zelfde markt verkopen ze bijvoorbeeld uien, witte kool, tomaten, ananas, bananen of kleine visjes en nog veel meer.
Maar in die mango wereld kom je ogen te kort. s’morgens komen er bijvoorbeeld vrachtwagens vol met mango’s vanuit Nairobi. Zakken van honderd kilo is heel gewoon. Niks zakjes van vijf en twintig kilo omdat dat van de Arbo niet zwaarder mag zijn. Nee geen gelul. Ook de tomaten die in kisten zitten gaan gewoon over de honderd kilo, niet zeuren. Er is een centraal aanspreekpunt, een stevige mevrouw, Christien, ook inmiddels eigenaar van de kippen, die de zaken zo’n beetje regelt zou je kunnen zeggen. Zij is degene waar anderen hun bestelling hebben geplaatst. Bij haar moeten de anderen hun bestelling ophalen en afrekenen. Een weegschaal is er niet. Immers een zak is zoals gezegd honderd kilo en een mand is bijvoorbeeld twintig kilo dus dat is allemaal heel makkelijk. Waarom zou je moeilijk doen. Bovendien kijken ze niet op een mangootje meer of minder. Het geld verdwijnt in de grote schort die de vrouwen dragen of het ligt ergens onder een stuk van het grondzeil. Maar ook een tas of de BH van de vrouw dient als portemonnee. En ik kan je zeggen dat er hele grote portemonnees bestaan. Het werk is zwaar, erg zwaar, maar je hoort niemand zeuren, gewoon doen is het motto. Immers het geld komt niet aan waaien.
Maar als de handel dan eenmaal van start is is het leuk om te zien hoe men zich gedraagt. Het is dan zo’n uurtje of tien elf en dan liggen er toch al wel enkelen te slapen. Niet gek hoor want er zijn er maar genoeg die om vier uur in de ochtend opstaan en dan richting markt gaan. Sommige doen dat te voet en doen er gewoon een uurtje of anderhalf over. Maar geen nood iedereen help elkaar, slaap lekker ik pas ook op jouw stapeltje fruit. Over het algemeen zijn het vrouwen. Ook mannen maar meest vrouwen en kinderen. Kleine kinderen die van tijd tot tijd uit die grote portemonnee willen eten, dat wil zeggen van die dingen die daar in zitten. Dat kan allemaal he, want als de kleine honger heeft of even wil spelen dan haal je dat “ding”eruit en eten, het kan op alle tijden van de dag. Op een bepaalde dag van de week is het belangrijk om met zijn allen te bidden. Midden in zo’n rij maakt men plaats voor een aantal stoelen, worden er grote geluidsboxen van een meter bij een meter weg gezet en begint er een of andere malloot te schreeuwen en te preken. Het is overigens wel een heel erg sociaal gebeuren want iedereen kent iedereen en men helpt elkaar allemaal. Ook werktijden kennen ze niet echt. Om zeven uur s’avonds is het donker en dan stoppen de meesten wel. Ofschoon er op een markt aan het einde van de dag nog veel omzet is. Immers voor men naar huis gaat nog gauw even wat inslaan. Maar eenmaal ingepakt op weg naar huis soms weer een uur of langer onderweg he. Een werkdag van tien twaalf uren is de gewoonste zaak van de wereld. Vakantiedagen, een vrij weekend, sociale verzekeringen, pensioen opbouw en noem maar op dat kennen ze niet. Werken is geld en niet werken wil zeggen geen shillingen. Geen poen voor eten, geen poen voor schoolgeld voor de kinderen en ga zo maar door. Met andere woorden men moet gewoon of men wil of niet.
-
17 Februari 2014 - 19:33
Piet Naalden:
Mooi verhaal. Kunne we veel van leren...
Suc6 daar!! -
17 Februari 2014 - 22:03
Ton En Irene:
Het is daar hard werken voor weinig geld, niet te vergelijken met onze "weekmarkt " de foto's geveneen goed beeld van het dagelijks leven !! -
17 Februari 2014 - 22:09
Jolanda:
weer een leuk verhaal,zie het weer helemaal voor me en prachtige foto's Piet!groetjes uit Roosendaal -
18 Februari 2014 - 18:49
Jan En Rikie:
Lieve Ineke en Piet,
Dank voor je uitgebreide verslag, en alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Fantastisch wat jullie daar allemaal doen!
Lieve groeten,
Jan en Rikie -
18 Februari 2014 - 21:42
Goof En Tonny:
Hallo lieve mensen,
Weer een mooi marktverslag.Ik zie het al helemaal voor me.Heel anders dan bij ons. Deze verslagen zouden veel mensen eens moeten lezen.Dan zouden ze misschien minder klagen en waarderen dat we nog steeds in een aards paradijs wonen,dat NEDERLAND heet,
Liefs vanuit Etten-Leur. -
18 Februari 2014 - 21:47
Peter En Miranda:
Weer een mooi verhaal. En wij maar klagen in Nederland en denken dat wij het slecht hebben hier. Na zo'n verhaal sta je weer met beide benen op de grond. Succes nog jullie tweetjes.
Groetjes Peter, Miranda, Sandra, Ronald -
23 Februari 2014 - 11:46
Gé En Ans:
Hallo Piet en Ineke,
Vandaag weer 'even' jullie avonturen gelezen. Wat doen jullie toch een goed werk voor vele mensen daar. Chapeau!!
Nog hartelijk gefeliciteerd Ineke met je verjaardag.Het zag er feestelijk uit. Take care daar in het verre land en vele groeten van ons.xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
