VAN ALLES EN NOG WAT

VAN ALLES EN NOG WAT
3.3
Weer een nieuwe week waarin we weer wat actief zijn. Vanmorgen zijn we met Francess, een dochter van Dorothy naar de opticien gegaan voor een nieuwe bril. Ze heeft deze nodig (logisch) voor de school omdat ze de beschrijvingen op het bord met haar oude brillenglazen niet meer goed kon lezen, ze was wat kippig. Het duurde nogal een poosje voordat haar ogen opnieuw werden opgemeten maar dat weten we zo onderhand wel dat hier niks snel gaat. Haar moeder Dorothy was ook naar de winkel gekomen maar Francess had haar keuze al gemaakt en koos voor een leuk rood brilletje. Ik vind trouwens een nergerinnetje met een bril nooit mooi omdat de mooie ogen achter glas niet zo goed zichtbaar zijn. Wat ook leuk was, toen we in de winkel stonden werd de rust verstoord door een groot aantal studenten van de Boysschool. Ze renden juichend door de straten van Kisumu vanwege het feit dat hun school tot een van de scholen met de beste resultaten behoorde en een kwartier later was er weer volop gejuich maar toen van de Kisumu Girlsschool die nog een beter resultaat had geboekt met de examens van hun studenten dan de jongens. Ook Zam-Zam rende mee en toen ze ons zag vluchtte ze uit de menigte en rende op ons af omhelsde ons en werd door de leraren gelijk teruggeroepen. Dit mocht niet, op deze scholen heerst een stalen discipline. Tegen lunch tijd gingen we bij de opticien naar buiten en we zijn maar gelijk wat gaan eten met z’n vieren. Daarna is Dorothy terug naar haar werk in het ziekenhuis gegaan, Piet is naar de groentemarkt gegaan, Francess en ik naar huis. Ze wilde heel graag zwemmen, ik ook maar het zwembad is weer niet om aan te zien laat staan om een duik in te nemen. De pomp van de filter heeft het begeven en ook zijn er te veel chemicaliën toegevoegd. Die sukkels hier leren het echt nooit, wat zijn ze hardleers maar wij kunnen mooi geen gebruik maken terwijl het hier bloedheet is en de regen uitblijft. Nadat Francess naar huis is gegaan zijn we terug naar de stad naar een reisbureau gegaan om een reis te boeken naar Lamu. Dit duurde en bleef ook duren maar we hebben de tickets en voordat we naar huis gaan brengen we nog een vijfdaags bezoek aan Lamu, een archipel van kleine eilandjes waar geen auto rijdt maar alles met ezels wordt vervoerd, dus daar passen we goed tussen. Piet heeft geen avondeten meer klaar hoeven te maken want de frieten van de lunch zaten nog in de strot.
4.3
Vandaag zijn we ieder onze weg gegaan. Ik ben met Judith de coach van de studenten op pad gaan. Piet ging naar de stad om geld te pinnen maar helaas kreeg hij geen centen en tot zijn grote verbazing heeft die flappentapper de pas ook nog eens ingeslikt. Wat nu gedaan, er staan gelukkig altijd wel mannen met grote geweren bij de pinautomaten en die kunnen je dan gelukkig wel helpen en er werd naar Nairobi gebeld. Vanuit daar adviseerde men dat Piet naar het hoofdkantoor moest gaan dus zo gezegd zo gedaan. Het advies luidde, kom morgen maar terug rond 10.30 uur met je paspoort dan krijg je je pas terug al moet ik dat eerst nog zien. Nu heb ik mijn pas ook bij dus we zaten niet zonder klappers en nadien is hij dan toch boodschappen kunnen gaan doen. Ik ben met Judith naar het Milimani ziekenhuis gegaan waar Mildred is geopereerd. Tijdens haar verblijf had ik al met het hoofd gesproken over eventueel plaatsing van studenten voor hun stage vandaar dat ik met Judith ben gaan kijken en morgen gaat Judith daar een dag meelopen om hierover te oordelen. Het lijkt een mooie stageplek hoewel je weet het maar nooit. Er werd ook net een overleden man naar buiten gereden, een aidsgeval, twee dagen heeft de man in het ziekenhuis gelegen maar het was veel te laat voor hem omdat hij veel te lang heeft gewacht voor een behandeling. De familie werd er niet koud of warm onder, totaal geen snik alleen maar handelen en de boel zo snel mogelijk bij elkaar pakken en weg wezen. We hebben nog even in het tijdelijke mortuarium mogen kijken waar de man was heengebracht. Hier was geen koelinstallatie of iets dergelijks met het gevolg dat het stoffelijk overschot dezelfde avond wordt vervoerd naar een ander mortuarium waar wel koelcellen zijn. Het was ook wel bizar te zien hoe de man werd vervoerd, wel op een brancard maar deze was zo krakkemikkig en onstabiel, de grond vol grote stenen en daar zagen we het lijk iedere keer bijna van de brancard af rollen, was het niet links dan wel rechts maar het werd iedere keer toch weer net tegengehouden, het leek echt een levend lijk. Nadien zijn we weer met de tuk-tuk naar een jeugd detentie inrichting gegaan waar we twee of drie jaar geleden ook al eens zijn geweest. Een van de studenten loopt hier stage en het is ongelofelijk als je die onschuldige ogen van die kinderen ziet dat sommige al heel wat op hun kerfstok hebben, zoals straatroof, winkeldiefstallen, supermarktovervallen, mishandelingen, straatgevechten, brandstichting en zelfs moorden. De kinderen worden hier weer klaargestoomd om opnieuw als een goed mens deel te nemen aan de maatschappij, soms lukt het wel maar ik denk dat het best frustrerend werk is om die gastjes op het goede spoor te zetten. Als er geen familie is die deze kinderen wilt opvangen kan er toch maar weinig van terecht komen. Ze lijken erg beleefd, toen ze uit het klaslokaal kwamen gaven al de kinderen netjes een hand en de fototoestellen gingen van hand tot hand, ze vonden het prachtig om zelf foto’s te maken. Ik had voor alle zekerheid mijn tas goed dichtgehouden want je weet maar nooit, gisteren hadden ze bij de studente ook mandazies (een soort broodje) uit haar tas gejat, dus dat gebeurt nog wel. Na een uurtje zijn we weer gegaan, Judith naar de supermarkt ik terug naar huis. s’Middags hebben we lekker en duik kunnen nemen want het water zag er weer goed uit. Piet is nog even naar Dorothy gelopen vanwege haar laptop. Het was de bedoeling om morgen naar Rangala te gaan maar het is nu even belangrijker dat Piet zijn pas terug heeft.
5.3
Vanmorgen zijn we dan toch eerst maar naar de bank gegaan en tot onze verbazing was Piet zijn pas hier aanwezig na een aantal minuten zoeken. Toch een hoop werk bespaard gebleven, niet hoeven te blokkeren, gewoon weer in de pocket gelukkig. Daarna naar de telefoonshop gegaan om voor Piets Iphone credit te halen voor internet op zijn telefoon. Dit kan wel eens gemakkelijk zijn. In een restaurantje hebben we geluncht en daar ontmoetten we toevallig Wills, de jongen waar wij een paar jaar geleden ook de studie voor hebben betaald. Hij was met zijn moeder naar het ziekenhuis geweest voor een check-up en alles was in orde. Ik moet trouwens wel nog even vertellen dat toen we vanmorgen de poort verlieten was Richard, de bewaker weer voor de eerste dag aanwezig na de begrafenis van zijn vermoorde neef. Hij moest op zijn kantoor zijn bedrijfskleding weer op gaan halen toen zijn vrouw hem belde en vertelde dat haar broer van achtendertig jaar vanmorgen plotseling is overleden, wat was de man onder de indruk, weer een begrafenis van een jong persoon binnen zo’n korte tijd. Maar ja, ook nu gaat het leven weer door n na de middag zijn we naar Dunga gegaan met Sammy. Eerst had Piet twee motoren gecharterd voor de prijs van ksh. 100,- dat veel te weinig was maar wij stapten op de motoren. Zo ongeveer een kilometer verder stopte de motor waarbij Piet achterop reed en hij stapte af. De piki-piki driver had zich bedacht en gooide de prijs omhoog, dat was niet volgens afspraak, Piet ging hiermee niet akkoord dus konden we terug naar huis lopen en heeft Piet Sammy gebeld. Maar goed dat we met hem gegaan zijn want we waren op zoek naar de man die voor Dorothy onze vis en fiets gemaakt had maar we konden de plaats niet zo snel vinden en na enkele telefoontjes van Sammy en de man over en weer kwam de man in en truck met zand en stenen aanrijden. Hij moest zijn tuinafscheiding vol gaan tassen met stenen want hij woont aan de rand van het meer en het water van het meer staats soms zo hoog dat zijn huis en atelier onder water komt te staan. We konden echt zijn atelier niet bekijken en zelf badderde hij door het water bijna tot zijn knieën om toch wat werk en foto’s aan ons te laten zien. We hebben wel een kunstwerkje bij hem besteld, laten we hopen dat het op tijd klaar is. Daarna zijn we weer terug naar huis gereden en de dag was weer bijna om.
6.3
Over vandaag ben ik snel uitverteld want we zijn de gehele dag de compound niet afgeweest. Piet is wel even wat foto’s gaan maken in de omgeving. Ook kregen we nog bezoek van Benson, de nieuwe motorbezitter, met zijn vrouw en kindje Rende, een jongetje van vier jaar. Het kind voelde zich al geruime tijd niet goed en was ook niet fit. Als hij met zijn vriendjes buiten speelde was hij snel moe en de laatste nachten huilde het kind steeds maar weer. Wij adviseerden hem met Rende naar de dokter te gaan en wat blijkt nu, het kind heeft sikkelcel-ziekte. Dit is en heel ernstige typisch Afrikaanse ziekte, de rode bloedcellen zijn niet rond zoals het hoort maar hebben de vorm van een sikkel.(Wil je meer over deze ziekte weten, zie google). Waarschijnlijk zal het kind niet oud worden, Benson en zijn vrouw waren totaal verbijsterd wat ik me heel goed kan voorstellen. Ook de zorg en medicatie gaat veel geld kosten, hoe kunnen ze dit bolwerken dat is nu hun grote zorg. Gelukkig verdient hij met zijn motor al meer dan met zijn fiets, maar dan nog. Wij hebben in ieder geval de medicatie betaald en we zien wel wat we voor dat kind kunnen betekenen in de toekomst. Verder hebben we vanmiddag nog in het water gehangen en dat is het wel voor vandaag. We gaan een beetje op tijd naar bed want morgenochtend gaan we met de bus van 7,00 uur (hartje nacht) richting Rangala en Ugunja. Piet gaat weer schilderen en ik wat rondcrossen achter op de motor, denk ik.
7.3
Vandaag is de verjaardag van Pascal, Piet zijn dochter dus hebben we wel even gefacetimed nadat we terug zijn gekomen van Ugunja. Ik begin met bijna het eind van de dag maar om 5.25 uur een verschrikkelijk vroege tijd zijn we opgestaan om richting Rangala en Ugunja te gaan. De bus vertrok lekker op tijd zodat ik rond 9.00 uur al bij Mildred voor haar deur stond. Zelf lag ze nog in bed dus heb ik haar eruit getrommeld met het kloppen op haar voordeur. Piet is met de bus verder gereden naar Ugunja en is gelijk met zijn schilderwerk begonnen. Na een tijdje bij Mildred gebleven te zijn heb ik een piki-piki aangehouden en ben ook naar Ugunja gegaan, dit is maar tien minuten verder op de motor en je waait heerlijk uit. Met Mildred gaat het al weer wat beter maar ze mist haar luxe ontzettend. Ik had wat overgebleven ijst, soep en een mango voor haar meegenomen waar ze ontzettend blij mee was. Hier at ze gerust twee a drie mango’s per dag maar nu ze er maar een had nam ze in de voormiddag en later in de namiddag een halve om heerlijk van te genieten. Zelf kan ze zich geen mango’s permitteren, te gek hoor. Nadat ik bij Piet in Ugunja op visite ben geweest heb ik Christoffer (een vriend en piki-piki driver) gebeld. Hij zou er na twintig minuten zijn maar het duurde een uur en twintig minuten maar allee maar we weten het en we zijn eerst voor Piet een nieuwe kwast (verf) gaan kopen want de andere waar hij de gele verf mee aan heeft gebracht op de muren was ver om zeep. Dat was snel geregeld, Piet kon verder met een blauwe kleur, wij zijn( Christoffer en ik) maïszaden en kunstmest gaan kopen om naar de familie waar ik al eerder over heb verteld te brengen op het platteland. Tevens was dit een controle om te zien of de hoofdonderwijzer een nieuw uniform voor Josef, de zoon van de familie had gekocht omdat we bij hem geld hiervoor hadden achtergelaten. Toen we aankwamen bij het huisje was er niemand thuis maar oma was op het land aan het werken en ging de moeder van Josef wel even ergens ophalen. Ondertussen zijn we naar de school gereden en inderdaad Josef had een nieuwe broek en shirt aan. De hoofdonderwijzer vertelde dat hij zelfs twee nieuwe shirts voor de jongen had kunnen kopen, dus dat was prima geregeld. Josef was weer heel blij dat hij ons zag en bedankte me voor zijn nieuwe outfit, al zag deze er wel smerig uit omdat ze juist een partijtje voetbal hadden gedaan maar alles was heel en dat kon je de vorige keer niet zeggen, toen hing alles aan flarden aan zijn lijf. Josef is terug zijn klas ingegaan en wij weer naar het huisje en inderdaad moeder was nu thuis. Het mensje zag er niet uit. Ze heeft een paar borsten waar de grootse koeienuiers niks bij zijn en haar blouse stond helemaal open. Haar jongste zoontje was bij haar maar zo te zien was het een meisje omdat hij gewoon een jurkje droeg dat ook zijn beste tijd al had gehad. De onderwijzer vertelde ons nog dat de moeder niet echt goed voor haar kinderen zorgde omdat er gewoon geen cent te makken was. Ik gaf haar de zak maïs en de kunstmest en wat was dat mens blij, ik weet niet hoe vaak ze me wel niet bedankt heeft hetzij in Luo maar gelukkig had ik mijn tolk Christoffer bij me anders was er totaal geen conversatie mogelijk, zij kan geen Engels ik geen Luo en “stinken” deed ze ook. Nadat we bij haar zijn vertrokken zijn we naar het huis van Consolata gegaan maar zij was niet thuis maar haar man Blasio bood ons een drankje aan en na en half uurtje zijn we weer verder gegaan en wel naar de kerk waar we het keyboard hebben geplaatst maar de kerk was helaas weer gesloten maar Christoffer vertelde me, kom morgen dan is hier toch een uitvaart maar dan zijn wij er niet. Dus nemen we maar aan dat het gebruikt wordt. Na de dienst wordt deze toch mee naar de “pastorie”genomen omdat het anders door alibaba’s uit de kerk wordt gepikt al heeft deze ali dan geen veertig rovers bij zich maar er zit alleen maar een hangslot op de golfplaten kerkdeur dus zo stevig is dat niet en ook “kwaad volk” loopt hier de kerkdeuren plat. Omdat de kerk toch gesloten was zijn we weer terug naar vlijtige Piet gereden, hij was al en heel eind op pad met zijn schilderswerk maar nog niet klaar zodat ik nog wel wat tijd had om naar Rangala te gaan. Daar aangekomen had ik geen succes. De kindertjes sliepen, de studenten waren al weer richting Kisumu en de zuster van het babyhome was ook niet aanwezig, pech dan maar weer terug naar Ugunja en net toen we daar weer met de piki-piki aankwamen was Piet ook klaar. Ik heb afscheid genomen van mijn dagmaat en ben met mijn eigen maat naar het busstation gegaan en na drie kwartier wachten hebben we de bus richting Kisumu genomen, na thuiskomst lekker gedoucht en uit gaan eten.
8.3
Vandaag is het internationale vrouwendag maar ik merk er niks van, een doodgewone dag net als alle andere dagen. Rustig was het vandaag. We zijn vanmorgen wat boodschappen gaan doen en hebben verder vandaag wat aangeklooid. We hebben tien plastic kinderstoeltjes gekocht en tien matrasjes voor het blauw-gele huis, de kinderdagopvang, trouwens ook nog wat leuke houten decoraties. Vanmiddag lekker gezwommen en wat in het hete zonnetje gelegen op een luchtbed in het water heb je dan een goed leven of niet. In Nederland mag het dan lekker weer zijn maar hier is het ook genieten hoor al loop ik hier regelmatig met een natte nek rond, geen natnek maar echt een natte nek. Het is de laatste tijd meer dan warm echt 35 graden is heel gewoon. Dit komt volgens mij omdat ik ouder wordt en nooit heb gezwete maar dit kan ik echt wel vergeten. Rond 17.00 uur kwam Sandra gelijk na haar schooltijd ook nog even zwemmen en nadat ze is weggegaan zijn we uit eten gegaan. Saaie dag om te lezen maar voor ons een lekker onbezorgd dagje.
9.3
Vandaag zijn we weer met de bus van 8.00 uur richting Ugunja gegaan. We gingen op visite bij de ouders van Mildred om de beloofde kip te gaan eten. Het mensje had iedere dag al naar Mildred gebeld om te vragen of het mzungubezoek wel doorging. Ik ben in Rangala uit de bus gestapt om Mildred op te halen samen met haar zus Pauline. Piet is in Ugunja uitgestapt om de stoeltjes en de matrasjes in het dagverblijf af te geven. Het was wel een gesjouw maar het is gelukt. We ontmoetten elkaar weer op een kruispunt in Ugunja waar ik eerst nog twee pakjes sigaretten ben gaan halen voor de moeder die deze binnenste buiten rookt. We zijn in een taxi gestapt, bestuurd door een familielid die al naar Uggunja was gekomen en het begon al goed, Ik kon mooi met mijn vingers zwaaien die tussen de deur zaten toen deze werd dichtgegooid dat deed wel even pijn maar na en grote schreeuw kwamen ze er snel genoeg achter dat er nog drie vingers tussen de deur zaten maar de schade bleef gelukkig beperkt. Na een rit van toch wel ruim drie kwartier door het prachtige platteland kwamen we bij de familie aan en wat was moeder blij met haar sigaretten. Maar voor alles eerst bidden met z’n allen. Dat is nou eenmaal gebruikelijk. We hadden ook nog een pak suiker, meel, zout en rijst meegenomen maar dat was niet interessant die sigaretten dat was het, gelijk werd er een peuk opgestoken. Eerst hebben we het erf moeten bekijken met een aantal huizen voor de zonen die over het algemeen met hun vrouw en kinderen op de grond van hun ouders wonen. Er liepen koeien, kalfjes, kippen en kuikentjes rond, twee honden lagen vast die waren zo gemeen als putwater en bijten de vingers van je handen als je niet uitkijkt dus daar hielden we maar afstand van, volgens mij omdat ze gewoon honger hebben. Moeder was al rokende in de “keuken”op een houtvuurtje de kip aan het klaarmaken en er werd ons twee kleine flesjes cola en twee glazen melk voorgezet. We hadden vorig jaar al eerder op het platteland verse melk gedronken maar die was toen niet goed bevallen dus we hebben deze hel beleefd afgeslagen maar vader vroeg toch nog een keertje na een paar glaasjes eigen gestookte brandewijn, denk ik waarom we de melk niet dronken en of we dan liever wat van zijn eigen gestookte drankje wilde proeven. Ook daar bedankte ik voor en Piet heeft wel een slokje geprobeerd maar vond het beslis geen Tusker (bier). Vlak voordat we gingen eten werd er een “band” aangerukt. Een lelijk oud vrouwtje met een accordeon die ook al jaren over de datum was en waar praktisch geen geluid meer uitkwam, een “knappe” oude tandeloze zangeres die meer de stem van een kraai had en een oud tandeloos stuk met een net zo’n oud tamboerijntje, die gingen de zaak wel vermaken maar eerst eten. Het was een lokale gebraden kip die over het algemeen niet zo veel vlees bevat, ook deze niet en echt mals was t’ie ook niet. Hij leek veel op die “bandleden” net zo taai. De rijst en de ugali waren lekker maar al bij al was het lekker en gezellig, alles at mee. Na het eten begon “het kleine orkest” het laatste zuchtje te spelen, zingen en te dansen, dat was echt leuk, voor ons lachwekkend maar de familie genoot. Zo alles bij elkaar waren er toch wel dik vijfentwintig personen die daar op die compound wonen, inclusief kinderen. Er werd echt gedanst en gezongen voor ons totdat het tijd was om weer huiswaarts te keren. Maar vader kwam aan Piet vragen of er nog wat af kon voor het “orkest” honderd shilling per persoon was oke. Piet mee naar binnen en gaf hem die drie honderd shilling, maar de boef stak er gauw tee van in zijn eigen zak. Maar Piet had het gezien en vertelde het tegen een van de dochters waarna de zaak gauw werd opgelost. Na een gebed, we werden weer maar eens geblest, werd de taxi weer aangerukt en zijn we na een warm afscheid weer naar Ugunja gereden waar we dachten nog net de bus van 15.30 uur konden halen maar deze was net een minuutje geleden vertrokken. Geen nood, er werd even naar de chauffeur gebeld en een paar kilometer verder stond de bus op ons te wachten al moesten we staan omdat hij propvol was maar we hadden hem dat was belangrijk en een paar kilometer verder gingen er toch al mensen uit zodat we toch op de eerste rij zaten, bofkonten dat we waren. Thuisgekomen moesten we toch even napraten en al bij al hebben we heel bijzondere en heel leuke dag gehad.