NOG EEN MAANDJE TE GAAN

NOG EEN MAANDJE TE GAAN.
24.3
Eerst eventjes terug komen op het bijna verdronken poesje. Nadat ik gisteravond mijn verslag heb geschreven ben ik weer even naar het poesje gaan kijken het lag heel rustig in de badhanddoek te slapen. Moeder poes was steeds rondom ons huis aan het lopen en maar mekkeren. Ik vroeg de wachter of we het beestje bij hem in zijn hokje mochten leggen en dat vond hij prima. Ik ging bij de studente voor de derde maal kijken en wilde het beestje oppakken om bij de wachter te leggen en plots zat er leven in het kleine ding. Zij of hij liep ineens een eindje en ze piepte als een gek. Zo met blote hand kon ik ze niet eens te pakken krijgen dus dan maar en handdoek over het ding gegooid en jawel hoor ik had ze, laat ik er maar vanuit gaan dat het een poesje was met een stevige kater. In de handdoek werd ze weer rustig zodat we ze toch ergens weg konden leggen want eigenlijk was het bij de wachter ook geen optie omdat de moeder steeds bij ons rond het huis liep dus hebben we ze in de doek onder een afdakje bij de buren gelegd zodat ze daar lekker droog lag. Ik heb er een schaaltje melk bij gezet om misschien de moeder te lokken maar het was eigenlijk al niet eens meer nodig want net toen ze daar lag kwamen ook nog enkele studenten kijken en een van de meisjes wilde het kleine ding even knuffelen en floep…daar glipte ze weg na de studente een haal te hebben gegeven en we hebben haar niet meer gezien. Ik was hartstikke gelukkig dat ik toch een klein jong poezenleven van een wisse verdrinkingsdood heb gered al heeft ze me niet eens bedankt… Vanmorgen zijn we eerst naar het weeshuis van Zr. Lucy gegaan om te kijken hoe het met de kippen was. Wat zijn ze mooi ten opzichte van de kippen die we bij het andere project hebben geleverd en waarvan al meer dan de helft is geslacht. De zuster zou er zijn maar schitterde door afwezigheid maar ach het ging uiteindelijk om de tieten niet om de zuster. Er werd hard gewerkt, er waren vijf personen tussen de maïs bonen aan het planten zo hoort het hier. We zijn weer op de piki-piki naar huis gegaan en Piet is richting de markt naar zijn vriendinnen gelopen om wat groenten, ik ben weer gaan handwerken want ik ben een wandkleed aan het maken voor het nieuwe kinderdagverblijf in Ugunja. Wandkleed is wel een groot woord maar het is een stuk laken waarop ik vilten ballonnen moet naaien. Tegen vier uur kregen we bezoek van Bart, ook een voormalige coach die ook voor een aantal maanden hier in Kisumu verblijft. De lucht werd steeds dreigender totdat er een stevige bui uit kwam vallen zodat hij niet terug naar zijn appartement kon dus is hij gezellig bij ons blijven eten met kaarslicht want de stroom is weer uitgevallen maar dat heeft ook wel weer wat. Het was een echte knipperavond met licht aan licht uit onweersflitsen buiten en soms een oorverdovend gerommel is dat gezellig of niet soms, nou nee maar het hoort erbij dat gedonder.
25.3
Terwijl ik dit verslag zit te typen komt de regen weer heerlijk naar beneden zetten, de zegen komt ook hier van boven. We hebben weer niet zo veel gedaan vandaag. Van morgen rond 10.30 uur stonden we klaar om naar de stad te gaan om mijn nagels weer eens bij te laten werken en Piet wilde graag zijn voeten laten bewerken waarmee hij nooit een hoofdprijs zal winnen . Je voeten hebben hier echt veel te lijden maar er zijn ook maar zat pedicure salons waar toch wel veel gebruik van wordt gemaakt ook door de mensen hier. Dan heb je ook nog de cutex-mannen. Dit zijn jongens die voor € 1,50 je teennagels knippen en mooi bewerken met lak en daarna figuurtjes opbrengen, alleen ik moest gisteren weer eens te veel betalen nl. € 2,- maar daar wordt door een van de medewerksters hier van Panda’s melding van gemaakt, misschien dat ik nog wel € 0,50 terug krijg. Je gaat hier gewoon op de “kleintjes” letten dan moeten ze een mens ook maar niet afzetten. Ik ben afgedwaald van hetgeen wat ik aan het schrijven was maar we stonden klaar toen de moeder met haar nieuwe tanden en kleine Pietje binnen kwam lopen. Ze had nu geen pijn meer en ik moet echt zeggen dat de tandarts in dit geval mooi werk heeft geleverd. Kleine Piet hebben we voor de eerste keer tegen ons zien lachen dus hij kan het! Hij bleef wel angstvallig bij zijn moeder hangen maar we konden hem toch verleiden tot een glimlach, dat zelfs meerdere malen, het komt wel goed met kleine Pietje, denk ik. Nadat ze zijn vertrokken zijn we toch naar de stad gegaan en zijn we bij de nagelshop binnengestapt maar de dame die mijn nagels verzorgde was ook tevens de pedicure en masseuse dus moest Piet op zijn beurt wachten maar dat duurde hem te lang. Hij is ondertussen nog wat andere dingen gaan doen en toen hij terugkwam was ik nog lang niet klaar dus moest hij wachten en tegen de tijd dat ik er netjes uitzag had hij geen interesse meer om zijn voeten te laten behandelen dus daar gaat hij wel weer een keer voor terug. We zijn van daaruit naar de supermarkt gelopen dit is zo’n dikke twintig minuten wandelen en van daaruit weer naar het mortuarium omdat Piet graag een keer een lichaam mee wilt injecteren met formaline, wat Christine de lijken prikster ook wel leuk vindt. Er lag weer een hele collectie nieuwe lijken nu zelfs een paar die afgelopen zondag zijn verongelukt met een matatu op de weg tussen Kisumu en Kakamega een afstand van ongeveer dertig kilometer. Hierbij waren zes mensen om het leven gekomen en deze waren hier binnengebracht. We mochten gewoon alle dode lichamen bekijken en er lag er ook een van een jong meisje maar dat doet je dan toch wel wat hoor. Er lag ook een vrouw waarvan de borstkas open was gemaakt om er “onderdelen”uit te halen. Ook terwijl we nog even met Christien zaten te praten werd er gewoon op een open vrachtwagentje een lichaam binnengebracht. Hier is geen speciaal vervoer om dode lichamen naar een mortuarium te brengen nee ze moeten maar zien hoe ze er komen. In het mortuarium ruikt het heel sterk naar formaline, Dat is een vloeistof waar ze de lichamen mee behandelen, zodat ze goed blijven. Ze gaan niet in de vriezer maar liggen gewoon op brancards en stalen bedden in een temperatuur van zo’n 39 graden. De lichamen blijven heel erg lang goed, sommigen liggen wel meer dan een jaar. In een volwassen lichaam spuiten ze ongeveer vijf liter formaline. Hierna zijn we weer naar huis gegaan maar toen we goed en wel thuis kwamen begon de lucht weer te betrekken en tot nog toe valt er nog steeds een malse bui van een aantal uren. Het gekke is dat het morgen overdag weer gewoon heerlijk weer is en de regen komt in de avonduren. Dat moest bij ons in Nederland ook maar het geval zijn.
26.3
Geen spectaculaire dag, eerst op het gemakje ontbeten en daarna naar de stad gegaan. Eerst wat gedronken bij de Laughing Budha. Dit is een klein restaurantje waar ze heerlijke shakes en gebak hebben. Daarna zijn we naar de kapper gegaan, tenminste Piet heeft zijn wilde haren laten knippen en ik heb bij de kapper mijn voeten laten behandelen, ja echt bij de kapper. Een beetje kapper is hier multifunctioneel je kunt je hier ook laten masseren en pedicuren en dat alles voor het luttele bedrag van bij elkaar € ,8,- . € 3,- voor mijn voeten en € 5,- voor Piet zijn haren. Dan kun je nog eens een keertje gaan. Ik heb hierna de matatu naar huis genomen Piet is naar de markt om groenten en naar de supermarkt om een lekkere gegrilde kip gegaan. Ik ben verder gegaan met mijn ballonnen wandkleed. Tegen 16.00 uur ben ik naar het ziekenhuis gegaan op bezoek bij een van de coaches die gisteren, een van de laatste dagen van hun verblijf is opgenomen vanwege een infectie. Dit is wel jammer voor haar maar er is niks aan te doen. Ze kan alleen maar hopen dat ze morgen ontslagen wordt zodat ze vrijdag samen met de groep studenten kan vertrekken richting Naivasha en Nairobi van waaruit ze op 1 april vertrekken. Verder is er weinig gebeurd en zien we weer een nieuwe dag tegemoet. O ja, de zuster van het weeshuis belde vanmiddag nog dat ze een koe heeft besteld maar hij kost Ksh 75.000,- en wij hebben Ksh 50.000 toegezegd. Ze heeft zelf geen geld dus heeft ze een probleem maar dat zien we wel op te lossen maar niet met extra geld van ons.
27.3
Vandaag ben ik helemaal vergeten de zuster te bellen betreffende de koe, ik denk dat hij nog loopt te grazen bij de verkoper. Voor de rest was het een saaie dag voor het verslag. Vanmorgen heb ik aan het wandkleed met de ballonnen gewerkt en vanmiddag zijn we eerst naar de shoppingmmall gegaan om een bestelling op te halen maar deze was helemaal verkeerd dus hier waren we weer zo vertrokken en zijn op de piki-piki naar de masai markt gegaan. De moeder van kleine Ineke had nieuwe inkopen gedaan van wat geld dat we haar hadden gegeven. Net voor de bevalling was ze met haar winkeltje gestopt en had bijna geen materialen meer dus dat schiet ook niet op, het shopje zag er zo maar schraal uit. Ze had totaal geen geld om nieuwe aankopen te doen dus hebben we ze wat geholpen waar ze erg dankbaar voor is. Nu ziet het winkeltje er weer aantrekkelijk uit en ook kleine Ineke haar oogje ziet er weer goed uit. Het is nog een klein beetje gezwollen maar lang niet meer wat het was. De kleine meid zat heerlijk in haar maxi cosy, wij stonden wat te praten en plotseling tuimelde het kleine jong met een smak uit dat ding, wat huilde het meisje maar gelukkig was het meer van de schrik alles was nog heel. We zijn weer naar huis gegaan, Millicent zat te wachten op de studenten om afscheid te nemen en ook kwam Consolata voor het afscheid maar er was geen student te zien. Ik dacht dat ze allen naar het ziekenhuis waren gegaan om de coach te bezoeken die waarschijnlijk morgen toch ook weer mee kan vertrekken. We hebben wat zitten buurten en na en drankje en een halve pot koekjes genuttigd te hebben zijn de dames ook maar richting ziekenhuis gegaan. Hoe het is afgelopen weet ik niet maar wij zijn wat baantjes gaan trekken in het zwembad. Nadien weer wat gefrutseld, ik was lekker bezig toen Dorothy op bezoek kwam wat altijd gezellig is. Piet heeft weer lekker gekookt,rijst met kip en groenten maar Rosé is vanavond niet aan het toneel verschenen, ze voelde zich niet lekker zo zijn we weer eens een potje gaan kaarten maar winnen kan ik niet, wat heb ik toch een geluk in de liefde!!


28.3
Ja,eigenlijk weer van hetzelfde laken een pak, een rustige dag we zijn ver uitgeboerd en hebben niet veel meer te doen. We zijn vanmorgen nog naar het sportpark gegaan om nog een bestelling te plaatsen bij een vrouwtje dat hier en shopje heeft. Onder een shopje in deze versta ik een doek op de grond met daarop heel mooie sieraden en een grote dubbele staande bak met heel veel oorbellen. Na wat bij het vrouwtje rondgehangen en gepraat te hebben zijn we naar de supermarkt gegaan want morgen komen Mildred met haar kersverse echtgenoot Cosmos weer voor een kort weekend, dan moet er weer van alles en nog wat in huis zijn zodat ze weer een verwenweekend hebben. Thuisgekomen ben ik weer achter mijn kleed gaan zitten terwijl Piet het een en ander rond de compound is gaan filmen. Hij heeft de filmcamera nog niet eens aangeraakt en hij zal toch het een en ander willen laten zien dus moet hij er wel wat voor doen, de stakkerd. Ja, hij was nog aan het filmen toen Sandra na haar schooltijd langskwam en hier bij ons op haar moeder wilde wachten die best laat terug van een meeting zou komen. Piet heeft de matatu weer maar genomen en is weer naar de supermarkt gegaan om een lekkere gebraden kip en wat rijst te halen omdat we alleen maar een kliekje van gisteren zouden eten. Sandra en ik hebben nog wat gezwommen ,Piet trouwens ook voordat hij eten ging halen en Dorothy kwam toch nog vrij op tijd bij ons aan maar nu moesten ze gewoon mee eten anders hadden we nog een grotere kliek en dat is niet de bedoeling, eten weg gooien is hier helemaal uit den boze dat kun je niet maken, thuis doe ik dit trouwens ook niet. Het was echt gezellig en na het eten zijn moeder en dochter naar huis gegaan, het was al donker en het is nooit safe op de weg, ook niet echt voor zwarte vrouwen.
Ook de studenten zijn vandaag weer vertrokken zodat wij nog alleen op de compound zijn. Wat en luxe, een eigen zwembad, twee dames die het werk doen, een tuinman en een manusje van alles, helemaal voor ons zelf, wie doet dit ons na. Thuis moet ik het straks zelf weer doen dus geniet ik er nog maar even van. Nu heeft Piet nog een verhaaltje.
Nou ja een verhaaltje. Ik werd vanmorgen geroepen om eens te komen kijken in de appartementen van de vertrokken Nederlanders. Mensen wat een bende. Schande om zo de boel achter te laten. Maar dat terzijde.
De laatste tijd is het hier regelmatig op het nieuws dat de stroop op olifanten en neushorens uit de klauw aan het lopen is. De nieuwe regering wil geen extra geld uittrekken voor de bestrijding van de stroperijen, met als gevolg dat er nog nauwelijks, althans te weinig toezicht is. De slachtanden van olifanten en de neus van de neushoren worden vooral uit gevoerd naar China. De Chinezen zijn er gek op en betalen er veel erg veel geld voor. Maar ook de plaatselijke autoriteiten hier verdienen er denk ik ook goed aan. Niemand grijpt in, ra – ra politiepet. Het gevolg is dat er op dit moment, in minder dan drie maanden van dit jaar al 51 olifanten en 16 neushorens zijn gedood. Als dat zo doorgaat dan zal er eind dit jaar een gigantisch record gebroken worden.

29.3
Vanmorgen zijn we op tijd opgestaan want Mildred zou vandaag komen i.p.v. gisteren en je weet hier nooit hoe laat ze op de stoep staan. We moesten nog even gaan kijken naar een bestelling armbanden die was beloofd. Vandaag zouden ze binnen zijn maar het zou Kenia niet zijn als de bestelling binnen was, het is Kenia dus mooi niet. Dan maar naar de groentemarkt om fruit gegaan en daarna weer terug naar huis. Ik vond de chauffeur van de matatu wel erg onvoorzichtig en nadat ik dit goed en wel tegen Piet had gezegd hoorden we een gekraak en geschuur en jawel hoor de chauffeur ramde gewoon een andere matatu die zijn koplamp en een deel van de bumper armer was. Een hoop lawaai en geruzie maar wij mankeerden helemaal niks, we zagen het gewoon aankomen maar na wat heen en weer gescholden te hebben reed onze matatu gewoon verder met een paar deuken en krassen meer maar dat maakt hier niet veel uit. Het was wel lachen eigenlijk, er rijden hier zo ontzettend veel beschadigde matatu’s zodat we ons wel eens afvroegen wanneer zo iets nou gebeurt, nu weten we het we hebben het nog nooit eerder meegemaakt. Thuisgekomen zijn we gaan zwemmen terwijl we op onze dame uit Rangala wachtten maar niemand kwam, tegen 15.00 uur belden we haar maar ze was nog thuis. Daar hadden we nou zo vlug voor geweest maar ze zou direct komen. Tegen 17.00 uur belden we waar ze was en ze was nog niet zo lang onderweg. We baalden als een stekker, ze was zo blij dat we haar hadden uitgenodigd voor het weekend en nu kwam ze zo laat. Piet zond haar een sms dat het beter was dat ze terug naar huis ging omdat het te laat werd. Piet meende het maar ze schreef een smsje terug met de mededeling dat ze Piet wel een klap zou geven, ze dacht dat het een grapje was .Piet stuurde een berichtje terug ik meen het en zij smste terug, zeg tegen Ineke dat ik ben teruggekeerd. Maar tegen 18.30 uur stond ze voor de deur ze deed of er niks aan de hand was. Piet was boos en ik vertelde haar dat dit echt niet leuk was omdat we gewoon het hele weekend rekening met haar hebben gehouden, ze verontschuldigde zich. Daarna zijn we uit gaan eten tussen de locale bevolking wat erg leuk is. Dit is nou ook de Keniaanse mentaliteit, geen rekening houden met andere mensen, het zij zo.
30.3
Vanmorgen hebben we met z’n vijven ontbeten. Rose en Willes sloten ook aan en nadien zijn we met Mildred en Rose naar een dienst of hoe je zo iets ook kunt noemen in de Hindoetempel gegaan. Het was wel heel apart hoor, de dames en heren zaten gescheiden in kleermakerszit op de vloer op zachte tapijten. De meeste mannen waren in witte gewaden gehuld met een soort tulband op hun hoofd met in vele gevallen een mooie grijze baard en de vrouwen waren stuk voor stuk heel netjes en kleurrijk gekleed. Hier komt echt het beter gesitueerde volk van Kisumu. Het is hier trouwens ook zo dat de meeste boek en stoffen shops gerund worden door de Indiërs. Maar daar had ik het nu niet over. Wij kwamen in de tempel aan en wisten echt niet wat we moesten doen. Wel wisten we dat je het hoofd en de schouders moest bedekken en dat je niet op je schoenen of sloffen de tempel in mocht gaan. De tempel zag er heel mooi uit, versierd met verse bloemen. Piet werd door een jonge man met een lange jurk meegenomen naar de mannenkant en wij moesten het maar uitzoeken alleen werd er gezegd dat er na de “dienst”een lunch was en dat we van harte welkom waren. Toen we trouwens aankwamen was het hele spel al een uur bezig dus we waren veel te laat maar dat kan hier gewoon. Op een gegeven moment zagen we Piet aan de mannenzijde met een bandana op zijn hoofd daar had je Piet Piraat het stond hem niet onaardig en hij ging tussen de mannen zitten. Wij, de drie dames ook niet te lui met mij aan kop gingen ook maar ergens tussen de dames zitten al was er niet veel ruimte maar een brutale mens heeft dan toch nog een plaatsje. Voor in de tempel was een soort altaar waar een man zat en hier achter stond een andere man met een soort koeienstaart te zwaaien terwijl hij dat ding steeds maar ronddraaide. Ik kreeg de indruk dat hij vliegen aan het verjagen was maar het hoorde erbij. De muziek die ook door drie in lange jurken getooide mannen werd gespeeld op heel bijzondere instrumenten was indrukwekkend, al bij al het was een heel aparte ervaring en na de “dienst”moesten we inderdaad blijven lunchen wat iedereen deed. We hadden nog niet zo lang geleden ontbeten dus op ons stalen zes-vakken-bord hebben we heel voorzichtig het een en ander opgeschept, vraag me niet wat we gegeten hebben maar het was heerlijk. Het enige wat ik herkende was een plat rond broodje waarmee de mensen in een prutje zaten te soppen. Na de lunch moet je wel zelf je bord inleveren, het leek Mc Donalds wel. Er hing een groot bord met de mededeling dat er geen eten mocht worden verspild, dat werd ook niet gedaan. Als je het eten niet op kon kreeg je een doggybag, nou er liepen wat mensen met zo’n zak weg met nog een restje voor thuis. Het is ook overal hetzelfde, dit zijn dan de rijken. Al bij al het was een bijzondere ervaring. Na thuiskomst zijn we heerlijk gaan zwemmen en Sandra zat al in huis op ons te wachten. Ze was door de wachter binnengelaten, iets wat normaal niet mag maar ze weten hier zo onderhand wel wie onze gasten altijd zijn. We hebben echt lang in het water gedobberd,Piet was weer wat gaan filmen maar toen hij terugkwam waren we nog aan het poedelen en heeft hij ook een duik genomen, nou ja een duik, het is een sprong in het diepe met de neus dicht. Mildred is weer met de bus van 16.00 uur terug naar Rangala gegaan en Sandra is tegen 17.00 uur naar huis gegaan. We zouden nog bezoek krijgen van George met zijn kindertjes, hij zou tegen 16.00 uur komen maar tegen 18.00 uur was hij er nog niet dus heeft Piet een sms gestuurd met de mededeling dat hij niet meer welkom was omdat we uit eten gingen, we hebben gelijk de daad bij het woord gevoegd en zijn eerst gezellig wat gaan drinken en daarna heerlijk gegeten en zo is het op een na laatste weekend weer voorbij gevlogen.