VAKANTIE VOORBIJ

VAKANTIE VOORBIJ, NU AAN DE SLAG.
6.1
Dan ook maar meteen aan de slag. Om 9.00 uur zou een zoon van Jane langs komen om geld voor schoenen op te halen wat wij zolang voorschieten voor de familie Mandos die deze jongen sponsoren zoals wij doen met Jacintha. Hij moest vandaag beginnen maar had nog geen schoenen dat is hier echt laatste nippertjeswerk. Om 10.00 uur was hij er nog niet en Piet was naar de stad en ik had met Rose een afspraak om naar het AgaKhann ziekenhuis te gaan dus ik had zoiets wacht jij nu maar tot Piet er is, ik heb nu ook al een uur gewacht en blijkbaar heeft hij ook een uur op Piet moeten wachten op de compound, eigen schuld, dikke bult. Na bijna twee uur gewacht te hebben werden we bij de dokter binnengeroepen dus eigenlijk viel dat reuze mee maar toch werd mijn geduld weer op de proef gesteld want alles en iedereen gaat zo traag. Bij het aanzien hiervan zou ik die mensen zo wel wat peper in hun reet willen doen maar ja eigenlijk zit ik mezelf op te winden dus dat werkt niet en was ik blij dat we weer buitenstonden en hebben een tuk-tuk naar huis genomen. Onze taak voor vandaag zat er beslist nog niet op, we moesten de lakens op gaan halen voor het ziekenhuis die we vorige week besteld hadden. We, althans Piet die zich normaal toch heel slecht kan oriënteren wist waar we moesten zijn. De naam van de zaak stond met grote letters boven de deur maar helaas was dit een boekenwinkel en geen stoffenzaak maar de persoon waaraan we vroegen waar we dan wel moesten zijn wees ons de weg. We hebben in de hete zon zowat een halve marathon gelopen maar konden de betreffende zaak niet vinden en dat was even minder prettig. Wij iedere keer maar vragen en de ene persoon stuurde ons naar links en de andere weer naar rechts, kom er dan maar eens uit. Na de bijna eenentwintig kilometer hebben we de hoop maar opgegeven om verder te lopen en hebben een tuk-tuk aangehouden en die man de telefoon met het gedraaide nummer van die zaak in zijn handen gestopt en hem laten vragen aan de eigenaar waar die zaak precies was. We waren er uiteindelijk vlakbij en die soepele badgast vroeg wel even 100 ksh. voor een ritje van misschien tweehonderd meter en daar trapten we na al dat geloop niet in, gaven hem 50 Ksh. en bedankten hem. In de zaak werden de lakens niet uitgedeeld maar op maat geknipt en na een dik half uur wachten stapten we met twintig lakens de deur uit waarvan de randen nog moeten omgezoomd maar dat moet Diana, de vrouw van George doen. Zij heeft twee jaar geleden een naaimachine gehad en kan op deze manier ook weer wat verdienen dus heeft George de lakens weer mee naar zijn huis genomen. Na thuiskomst, we waren er nog maar net kregen we bezoek van een stelletje uit Etten-Leur die voor ons wat badpakken bij had voor onze zwemmende gasten (had Corrie Musters meegegeven) en hier voor een weekje op de compound verblijven. Zij is als studente eerder hier geweest en kwam nu met haar vriend nog eens een bezoek brengen. Piet moest ook nog wat foto’s af laten drukken van de inzegening van het nieuwe huis in Rangala waar we de eerste zaterdag dat we hier waren naar toe zijn geweest. Toen we zaten te eten kwamen Rose en Willis bij ons binnenlopen om een bed weg te halen want in het huisje naast ons zijn mensen gekomen maar er was een bed tekort en dan maar ergens anders een bed te voorschijn toveren. Alles prima maar in het weekend willen we dat bed toch wel weer terughebben en dat komt wel goed,daar zorgen we wel voor. Het bed was weg, de afwas gedaan dus we hadden rust, dachten we. We zaten net goed en wel toen een van de buren van het bed naar ons toe kwam hollen en riep Come come there is something wrong in the house. Wat kon er nou mis zijn, misschien iemand door het bed gezakt, Hadden Piet en Willis het niet goed in elkaar gezet? Nee, de boel stond in de fik. De slang van de gasfles was in brand gevlogen en Piet handelde snel door de gaskraan dicht te zetten, de gordijnen die hierboven hingen en gelukkig nog net geen vlam vatten opzij te schuiven en een natte vaatdoek over de vlammen te gooien. Zodoende heeft hij onze buren toch van een wisse dood gered, de goeierd, het had best slecht af kunnen lopen. Alles is hier even droog en ook wij hadden misschien wel naar huis gekund, vlammen slaan hier snel via de bomen over maar zover is het niet gekomen gelukkig.
7.1
Rond 10.00 uur stond de timmerman voor de deur want Rose is zowat door haar bed gezakt en we willen een plank voor haar kopen om op de bodem van haar bed te leggen zodat ze weer en beetje fatsoenlijk kan slapen. Piet is naar de markt om aardappelen gegaan en nadien zijn we richting kliniek in de slums gegaan. Eerst zijn we nog schoenen gaan fotograferen want Dorothy wil een schoenenhandel gaan beginnen dus willen we haar als het kan een beetje op weg helpen en de schoenen in Nederland te koop aanbieden. Of dit zal gaan lopen weet ik niet maar we kunnen het in ieder geval proberen. Eigenlijk is het er nu de tijd niet voor want het zijn echte Keniaanse slippers en aangezien de winter misschien nog gaat komen kunnen we misschien beter snow boots verkopen maar helaas zijn die hier niet. Oké, daarna zijn we echt naar de kliniek gegaan en de eigenaresse sprong zowat een gat in de lucht toen ze ons zag. Goh, wat was dat mens blij, zij zag natuurlijk al weer die grote hoeveelheid medicijnen voor zich die ze vorig jaar heeft gekregen. Piet keek in de medicijnenkast en inderdaad de voorraad was totaal verslonden dus inderdaad mag ze blij zijn, een goede reden voor ons om de kast weer aan te vullen. Morgen heeft ze een lijst klaar, dat is allemaal zo gebeurd hoor. Tegen 12.00 uur kwam ik weer thuis en heb gelijk naar de arts gebeld die we gisteren hebben bezocht maar helaas kon hij nog geen mededeling doen over een eventuele transplantatie. We hebben gegeten en zijn weer naar d stad gegaan om dekens voor het ziekenhuis op te halen. Deze winkel wisten we wel direct te vinden omdat we daar ook altijd de schooluniformen voor een aantal kinderen kopen. Je moet echt niet claustrofobisch zijn aangelegd om daar naar binnen te gaan. We snappen er niks van, de scholen zijn al begonnen maar druk dat het was en warm tussen al die kledingpassende studenten. Als ik in zo’n zaak zou werken werd ik finaal gek wat een gekrioel in die ballentent. Ik moet wel zeggen toen we voor in de zaak stonden en vroegen naar de ziekenhuisdekens werden we gelijk naar achteren geleid maar er ging wel eerst een worstelpartij aan vooraf eer we achterin de zaak waren en het “kantoor” binnen konden. Zoals het in de meeste gevallen hier gaat had de eigenaar precies één dekens, let wel dekens op voorraad dus daar zaten we weer. Vorige week besteld, nu nog niet binnen maar nu we ons gezicht hebben laten zien zal het morgen goed komen en kunnen overmorgen weer terug om de buit op te halen, we zullen zien. Toen we thuis kwamen zaten Dorothy en Zamzam al op ons te wachten om te gaan zwemmen dus dat was ook weer gezellig. Sandra was naar school, deze is vlak naast Panda’s althans zo’n 100 meter hier vandaan. We vroegen of ze wilden blijven eten en daar zeggen ze natuurlijk geen nee tegen. Dorothy heeft naar de school gebeld om tegen Sandra te zeggen dat ze naar Panda’s moest komen. Haar leraar had tegen Sandra gezegd, dat is toch een beest waarop ze zei dat het ook een compound was naast de school en zodoende kwam ze naar hier, hebben we gezellig frieten met worst (geen combinatie maar hier smaakt alles) en sla gegeten en na de afwas die Sandra en Zamzam gedaan hebben zijn ze weer richting slums gegaan. Die mensen ook weer gelukkig.
8.1
Een beetje een hectische dag. Rond 10.00 uur had ik een afspraak bij de Nakumatt (supermarkt) met Phillis, de moeder van Ineke 2. We hadden haar een soort maxicosy beloofd zodat ze met de kleine meid toch naar haar shopje kan op de Masaimarkt want nu heeft ze geen inkomen van de markt omdat ze met dat kind nog niet een hele dag van huis kan. Ook vroeg ze om een telefoon, die van haar was echt helemaal naar z’n mallemoer en voor € 20,- heb je hier een pracht van een telefoon. Echt tevreden zijn de mensen dan ook weer niet zo gauw want haar dochtertje had eigenlijk nog een paar schriften nodig voor de school dus nog maar een paar schriften van € 0,14 per stuk gekocht en daar heb ik het wel bij gelaten. Piet was ondertussen de medicijnenlijst op gaan halen in het ziekenhuisje en nadat ik terug thuis was zijn we samen weer richting stad gegaan om bij de apotheek te informeren naar de prijzen. Ondertussen belde Mildred vanuit Rangala met de vraag of ik asjeblieft even naar een ziekenhuisje wilde gaan waar ze een afspraak bij een arts had lopen voor en operatie om een formulier af te geven welke ze vorige week bij ons had achtergelaten. Was ik net terug van de Nakumatt konden we weer die richting terug op, dit hospitaaltje was niet in het centrum. Dat deden we dan maar weer en tegen 14.00 uur waren we weer “thuis”. Snel wat gegeten en ik ben weer met de twee jongelui uit Etten-Leur naar het grote Nyanza ziekenhuis gegaan waar we de grote bazin van het ziekenhuis wilden spreken omdat Corry Musters nogal wat materialen voor deze dokter had meegegeven. Nou kan dit mens voor zover wij ze kennen ontzetten onverschillig zijn maar laat ze nou vanmiddag toch goed gemutst zijn. Ze was vriendelijk, praatte honderd uit en nodigde ons zelfs uit voor een lunch al moesten we zelf aangeven wanneer we dat wilden dus dat wordt nooit maar de bedoeling was goed. De jongelui zijn daar nog gebleven en ik ben terug gelopen. Inmiddels was de timmerman gekomen met de nieuwe bodem voor Roses bed maar wat had de sukkel bij zich, een frame met een paar latten er op geslagen. Je kunt met sommige mensen ook echt niks beginnen. Piet legde de bodem op het bed, legde de matras erop en zakte zowat gelijk tussen de latten door naar beneden. Dit fabricaat was niet de afspraak. We hadden gevraagd om een plank van ongeveer drie centimeter dik. In het opberghok hier lag een stuk plaat wat Piet als voorbeeld liet zien en oja nou wist hij wel wat het moest worden. Hij kon wat ons betreft zijn “vakwerk” mee terugnemen maar hij liet het nog even liggen. Na ongeveer een half uur kwam hij terug en wat had hij bij zich, het is niet te geloven. Een plaat van een halve centimeter dik, een zaag, hamer en wat spijkers, dat was het. Voor hem was het opgelost, de plaat werd op het geraamte gespijkerd, er werd nog wat af en bij gezaagd en dat was het. Dan kun je je kwaad maken maar je schiet er toch niks mee op, ze zijn hier gewoon niet wijzer, wel eigenwijzer, ze snappen het niet of willen het niet snappen. Morgenochtend zullen we van Rose horen hoe ze de nacht is doorgekomen, wel of niet door de bodem gezakt maar die klojo heeft voor ons de laatste opdracht gemaakt.
9.1
Jeetje wat vliegt de tijd toch, maar het is toch met volle teugen genieten al is dat anders als je ze net als eergisteren alle kanten opsturen maar oké dat hoor erbij. Vanmorgen hebben de medewerkers weer mee ontbeten als was het zo’n beetje half zittend en staandeweg. Dat vinden ze zo fijn dus laat ze maar lekker mee eten. Rond 10.00 uur zijn we met de jongelui uit Etten- Leur naar het kliniekje in de sloppenwijk gegaan omdat zij een hoop kleertjes, dekens, lakens en verbandmaterialen hadden meegebracht en ons vroegen wat ze hiermee konden doen. Mee terug naar huis nemen is zonde dus adviseerden we hun het kliniekje en tegelijkertijd liepen ze toch ook door deze sloppenwijk wat toch ook een ervaring is. De eigenaresse sprong een gat in de lucht en begon te zingen en te dansen. Wat was ze blij, we moesten per sé wat drinken en ze vertrok voor ongeveer tien minuten om limonade en koekjes voor ons te kopen. Wij weten dat ze dit altijd doet maar voor de jongelui was het vreemd dat ze zomaar het ziekenhuisje verliet om in een winkeltje voor ons wat te gaan kopen. Voordat we wat dronken werden we eerst nog geblessed vanwege de gift en na het verlaten zijn we naar de lokale markt met hen gegaan, dat is ook een gekrioel maar wel leuk. Het stinkt hier naar vis en halfvergane groenten, het is eigenlijk een waar zooitje maar niet te missen. We hebben in een klein cafeetje nog wat gedronken en zijn terug naar huis gegaan. Rose is trouwens vannacht niet door haar bed gezakt maar we houden er wel rekening mee dat dit vandaag of morgen kan gebeuren. Dat was even tussendoor en na thuiskomst hebben we onze tas weer opgepakt en zijn weer richting stad gegaan met de matatu. Er gingen weer heel wat makke nikkertjes en twee blanken in die kar en de “conducteur” hing letterlijk met zijn achterwerk uit het raampje maar we zijn toch heelhuids aangekomen en zijn eerst een patatje gaan eten. We moesten fotokopieën laten maken, medicijnen bestellen om wat later in de middag op te halen en in de claustrofobische winkel moesten we de vijfentwintig dekens op gaan halen. Nou zou Kenia Kenia niet zijn als de bestelling klaarlag en inderdaad de dekens waren helaas nog niet binnen terwijl de eigenaar beloofd had dat ze er gisteren al zouden zijn en wij voor de zekerheid maar een dag later gingen. Piet heeft hem zijn telefoonnummer gegeven zodat hij Piet kan bellen als ze binnen zijn anders vallen we nog wel zeker tien keer binnen zonder resultaat. Daarna gingen we naar de shop waar we chocolade besteld hadden maar ook hier was het van hetzelfde laken een pak, geen chocolade maar wel volgende week of de week daarna of over drie vier vijf weken. We zijn terug naar de apotheek gegaan en hebben maar ruim tien minuten hoeven te wachten dus dat was snel en zijn met wee grote zware dozen met medicijnen naar buiten gegaan. Gepakt en gezakt keerden we met een tuk-tuk terug naar Panda’s en we hebben ons werk er voor vandaag weer opzitten al was het inmiddels al weer 16.30 uur. Verder is alles weer gewoon verlopen en belde Mildred wel of Piet asjeblief morgen naar Rangala kon komen want de maïs moet worden geoogst dus morgenochtend vertrekt Piet als boer richting Rangala.
10.1
Om 6.30 uur is Piet opgestaan om de bus van 8.00 uur te halen richting Rangala. Om 7.15 uur stond de jongen van het jonge stelletje aan de deur want hij vond het ook leuk om met Piet mee te gaan. Voordat Piet vertrok kwam hij me nog een goeie dag wensen en trok de slaapkamerdeur achter hem dicht die we normaal altijd open laten staan. Ik had mijn telefoon mee naar bed genomen zodat ik als ik wakker werd als Piet al weg was kon zien hoe laat het was en rond 8.35 uur werd ik wakker en stapte mijn mandje uit om te gaan douchen. Wil ik de deur van de slaapkamer opendoen maar nee hoor, ik kon rukken aan de klink wat ik wilde maar de deur ging mooi niet open. Gelukkig had ik de telefoon toch bij me dus geen probleem zou je denken , een telefoontje naar een van de medewerkers en de zaak en ik zou zo zijn bevrijd zijn. Niet dus, ik met mijn kippige ogen kon wel zien hoe laat het was maar daar had ik het dan ook mee gehad. Ik maar zo’n beetje denken dat ik zo ongeveer het telefoonnummer van George had gevonden op de tast maar ik kreeg geen aansluiting. Dan maar proberen het nummer van Mary uit te vogelen op de tast, kreeg ik Mildred aan de lijn in Rangala. Zij kon me uiteraard ook niet helpen. Nog maar een keer proberen en ja hoor ik kreeg Mary aan de lijn. Inmiddels waren we al wel met dat getuur en gezoek op die telefoon zo’n dikke tien minuten verder maar de deur werd voor me heel soepeltjes geopend het sluitwerk van uit de slaapkamer werkte totaal niet maar van de andere kant heel goed, ik was in elk geval weer een vrije vrouw. Mocht Piet nog eens een keertje eerder ergens naar toe gaan neem ik mooi mijn telefoon maar ook mijn bril mee naar bed. Om 9.30 uur ben ik met Yvette, Piet was dan met haar vriend op stap, naar het ziekenhuis gegaan. Ze had heel veel muggenbeten op haar benen maar ze zagen er verschrikkelijk uit en ze had er ook pijn aan. Mijn vriend de dokter zag het aan en constateerde ontstekingen en met een antibioticakuur en een zalfje zijn we weer naar huis gegaan. Verder hebben we een beetje aangeklooid terwijl Piet en Joep zich uit de naad werkten in de brandende, hete zon en zich vermaakten in het maïsveld. Wij, Yvette en ik, zijn nog naar de supermarkt gegaan en toen we terugkwamen waren de studenten allemaal thuis, ook degenen vanuit Rangala. Er waren twee jongens gekomen om de nagels van de studenten te lakken en ook wij hebben ons erbij aangesloten zodat hier op de compound alle dames inclusief de twee medewerksters die hiervoor hadden gezorgd en een gratis behandeling kregen met prachtige gelakte en versierde teennagels rondlopen. De prijs Ksh. 200, is nog geen € 2,-. Verder is Jane nog op bezoek geweest en tegen 17.00 uur kwamen de heren van het platteland terug, moe, stoffig maar wel voldaan. Ze hadden het heel leuk gevonden maar wel vermoeiend maar na een verfrissende douche zijn we nog gezellig uit gaan eten en zo is de dag ook weer om.
11.1
Over vandaag valt niet veel te vermelden, de slaapkamerdeur was niet op slot en we hebben het rustig aan gedaan. Eerst een lekker ontbijtje, naar de vogeltjes zitten kijken en luisteren. Jane kwam nog even op bezoek en vroeg ons boeken voor haar zoon op te gaan halen in de stad dus dat hebben we dan maar gedaan. Nog een beetje rondgescharreld, wat gaan drinken en dat was het zo ongeveer. De zoon van Jane kwam samen met zijn zusje Purity de boeken ophalen, zij wilde graag komen zwemmen maar het zwembad ziet er niet uit. De chemicaliën waren op en dat duurt dan wel weer een paar dagen eer die zijn aangeschaft en dan nog minstens twee dagen eer je weer een duik kunt nemen. Da’s ook wel een beetje zielig voor ons hoor maar maandag kunnen we weer. Rose komt nog steeds iedere avond een glaasje wijn met Piet samen drinken en dat is ook gezellig. Kort verhaal maar dat is ook wel eens lekker lezen.
12.1
Weer de laatste dag voor het verslag van de afgelopen week. Vanmorgen zijn we eerst naar de tweedehands markt gegaan waar Dorothey haar familie helpt met kleding te verkopen. Sinds kort verkoopt ze ook echte Afrikaanse sandalen en de studenten wilden er wel kopen dus hebben we gevraagd of ze met haar schoenenhandel naar ons kon komen. Na de markt hebben we een tuk-tuk gepakt, zijn even naar de supermarkt gegaan om een paar dingetjes te kopen zoals een pak suiker, meel, limonadesiroop, thee en zeep om mee te nemen naar de familie van Benson waar ik al eerder over schreef. We hadden een paar weken geleden al beloofd dat we op bezoek zouden komen dus een man een man een woord een woord en wij met een andere tuk-tuk richting sloppenwijk gegaan waar hij ons al aan de kant van de weg op stond te wachten. Hij woont met zijn gezinnetje, vrouw en vier kinderen in een piepklein huisje maar het is er keurig netjes. Zijn vrouw was nog niet thuis zij kwam later want vorig jaar hebben we haar twee zakken houtskool gegeven om een bedrijfje op te starten en dat loopt als een tierelier. Heel mooi om dat aan te zien, in huis stond ook al een nieuw kastje en ze kan de kinderen van de verdiensten naar school laten gaan ,knap van deze mensen. Na een uurtje gezeten te hebben en uitgedroogd te zijn is Piet eerst nog een zak met vijftig lolly’s gaan halen om daar aan de kinderen uit te delen, ook aan oudere ”kinderen” rond de dertig jaar, iedereen is daar gek van snoep wat het dan ook mag zijn. Na afscheid genomen te hebben zijn we naar de Masaimarkt gegaan want we hebben een hele bestellijst voor van allerlei prullaria, netter geschreven souvenirs om mee terug te nemen. We hebben nog geen goede vangsten gedaan maar dat komt nog wel, eerst het katje uit de boom of in dit geval souvenir uit de kraam kijken, tijd genoeg maar maak dat die verkopers maar eens wijs. Ze trekken aan je en kunnen soms vervelend zijn maar ze weten inmiddels wel wat ze aan ons hebben en laten ons toch wel behoorlijk onze gang gaan. We kwamen ook de jonglui weer tegen uit Etten-Leur en bij een benzinestationnetje hebben we van armoede met z’n vieren maar en flesje drinken gekocht want het kleine cafeetje aan de rand van de markt is er niet meer en we hadden toch zo’n dorst. We zijn na ons drankje weer naar huis gegaan en rond 16.00 uur kwamen Dorothy met dochtertje Sandra met haar schoenenhandel aan. Ons huisje leek wel een shoe-shop en er werd best wel wat onderhandeld, besteld en gekocht alleen van de maten kun je niet altijd op aan. Als je maat 38 hebt kan het zijn dat schoenmaat 40 je ook past. De mensen hier leven echt op grote voet dat zie je al bij baby’s. Ze hebben zulke lieve kleine smoeltjes maar en paar grote voeten, niet te geloven. Nadat de studenten onze “shop” weer hadden verlaten zijn Dorothey en Sandra nog een poosje blijven hangen en Dorothy was zeer gelukkig dat ze goede zaken had gedaan, wat wil je nog meer. Na het eten ben ik weer gaan zitten voor mijn verslag en nu even wachten op het plaatsen door Piet.
Ik wil jullie weer hartelijk danken voor de reacties, blijf dat alsjeblieft doen, dat is zooo leuk.