EEN MISERABELE WEEK

EEN MISERABELE WEEK.
9.2
Eigenlijk heeft Piet het verslag van vorige week iets te vroeg geplaatst want de zondag zat er nog niet bij maar dat is nu ook weer niet zo erg, het gaat toch wel door. Vanmorgen zijn we weer heerlijk naar de tweedehands markt gegaan om zo maar met iedereen een babbeltje te maken. Dat is echt leuk omdat de mensen toch vragen gaan stellen over ons verblijf omdat we hier zo vaak terugkomen, ieder jaar weer. We zijn ook weer op ons gemakje teruggelopen en vanmiddag hadden we een verjaardagsfeestje van kleine Pietje alleen de jarige zette het weer op een janken toen hij ons zag. Zelfs de mooie plastic tractor maakte geen enkele indruk op hem en elke keer begon hij weer maar opnieuw te miemelen en da’s toch net echt leuk. Nu is hier een Ineke en een Pietje en allebei zetten ze het op een brullen als ze ons nog maar zien, lekkere dankbare schepseltjes hoor. Voor het feestje van Pietje hadden we een taart, wat koekjes, snoepjes, lolly’s en limonadesiroop gekocht en ook waren de versieringen van Panda’s, ballonnen van ons en slingers overgebleven van de verjaardag van Judith, dus zag het er heel gezellig uit in dat deeltje van de sloppenwijk. Er stonden al zo’n dikke veertig kinderen op ons te wachten want het feestje begon me een “groepsfoto” en daarna kon het snoepen beginnen. Het was echt een lust om dat aan e zien, de kindertjes wachtten geduldig op hun glaasje limonade en het plastic bordje gevuld met koekjes, snoepjes, lolly en nog wat zoete troep. Na nog een groepsfoto gemaakt te hebben kregen ze allemaal een stukje taart, deze werd echt wel in vijftig stukjes verdeeld want er kwamen steeds meer kinderen uit de buurt toelopen. Ik denk niet dat zo’n verjaardag nog eens zo uitbundig gevierd zal worden, dat kan alleen maar als er blanken in de buurt zijn en een klein handje willen helpen. Het jarige jongetje heeft gewoon geluk dat hij Pietje heet anders was zijn verjaardag waarschijnlijk zo zonder iets voorbij gegaan. Na en uurtje zijn we weer opgestapt en nog een lekker visje samen met Roos, aan het meer gaan eten en zo is de zondag dan verlopen.
10.2
Vanmorgen zijn we eerst naar de Maasaimarkt gegaan omdat we een bestelling geplaatst hadden en hiervan nog niets hadden vernomen. We hadden gelukkig nog niets betaald en dat is maar goed ook want de dame in kwestie vertelde ons dat ze de materialen niet kon leveren omdat bla,bla,bla stomme smoesjes, dus dan maar niet. We hebben wel een mooi schilderwerkje gekocht bij een kunstschilder en daar ben ik blij mee. We zijn verder gewandeld naar de supermarkt en zijn daarna met de tuk=tuk weer naar huis gegaan. Om 14.00 uur hadden we een afspraak om naar de kuikentjes bij de boer op het platteland te gaan kijken en och wat zijn het toch schatjes. Deze kuikens zijn nu een week oud en hebben echt al vleugeltjes, zo schattig. Ik mocht van de boerin, Christine samen met haar de twee kooien in met speciale schoenen . Hoe zij met die kuikentjes omgaat is geweldig. Ze “spreekt” een special taal met deze beestjes in de vorm van handklappen en ze reageren onmiddellijk als ze dat doet. Ze komen dan echt naar haar toe huppelen als kleine dansertjes. Alleen zij en de verzorger mogen de kooien betreden dus het was toch een hele eer dat ik binnen mocht komen om wat foto’s te maken en toch even met een van die beestjes te knuffelen. We hebben nog wat gedronken en zijn weer met de taxi terug naar de groentemarkt gegaan omdat we helemaal geen fruit meer hadden, daarna nog even naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor wat vlees en toen weer naar huis in afwachting op de komst van Mildred. Zij zou rond 18.00 uur bij ons zijn vanuit Rangala omdat we morgen een nieuwe poging voor opname wagen maar er was geen Mildred te bekennen. Om 19.00 uur nog niet en rond 19.30 belde ze met de mededeling dat de bus niet was op komen dagen en dat ze nu niet meer durfde te komen omdat het te gevaarlijk was om nog op een bus te wachten nu het donker was en deze zou waarschijnlijk toch niet meer komen dus komt ze morgen vroeg in de ochtend.
11.2.
Als je praat over geduld hebben nou vandaag heeft het de top bereikt. Tegen 8.00 uur kwam Mildred weer gepakt en gezakt, gereed voor de opname in het ziekenhuis. Eerst heeft ze nog een douche genomen en tegen 9.30 uur waren we weer in het ziekenhuis op de afdeling consulten. Ze hoefde zich niet eerst bij de bankendans te melden omdat de arts vorige week al het een en ander had voorbereid. Na anderhalf uur wachten werden er van allerlei namen van mensen opgeroepen om zich bij een arts te melden maar geen Mildred was er bij. Mildred vroeg waarom zij niet bij de andere dames hoorde en haar werd gezegd ga maar gelijk door naar de dokter. Daar weer een poosje gewacht en die arts zei dat hij niks kon doen zonder haar file (dossier) en aan de secretaresse moest vragen of ze haar file op wilde gaan halen. Dat kolere-mens zei tegen haar dat dit niet haar taak was en dat ze nergens verantwoordelijk voor was. Daar stonden we dan, dan zelf maar naar het loket van de bankendans waar zeker vijfentwintig man zaten te wachten met ons erbij zevenentwintig. Ik werd het al een beetje beu en vroeg aan en veiligheidsman die het daar best moeilijk heeft vanwege allerlei opstandige patiënten omdat ze te lang moeten wachten of hij misschien een handje kon helpen. Het papier van de dokter werd terzijde gelegd en na enkele minuten zag ik de secretaresse daar naar binnen gaan. Ik niet te lui en vroeg haar de file voor Mildred op te vragen .Eerst deed ze of ze me niet hoorde maar even later toen ik haar aan haar mouw trok zei ze weer dat ze nergens verantwoordelijk voor was en liet me gewoon staan. Ik terug naar het loket maar de dame in kwestie was zo gevlogen en mij werd verteld dat ze de file niet aan de patiënt mee mogen geven maar met de secretaresse. Nou was voor mij de maat vol. Mildred en ik gingen weer terug naar de consultafdeling en die secretaresse zat daar aan een tafeltje zoals altijd met haar arm onder haar kin en ik laaiend. Bij ons zou ik het niet durven maar ik ben me toch een potje uitgevallen tegen haar. Ik zei dat ik haar een verschrikkelijk iemand vond, lui en ongeïnteresseerd en dat ik dit gelijk aan dokter Juliana, het hoofd van het ziekenhuis zou gaan vertellen en ik weg. Nu had ik de pech dat ze niet aanwezig was maar ik heb het al wel vast tegen haar secretaresse verteld over haar “lieftallige collega”. Ik terug naar de afdeling, Mildred stond nog braaf te wachten maar toen dat verschrikkelijk mens me aan zag komen heeft de dame toch maar eieren voor haar geld gekozen en is samen met Mildred haar file gaan halen, als je maar dreigt. Toen ik weg liep had ze blijkbaar tegen Mildred gezegd roep haar asjeblieft terug ik ga al maar Mildred zei haar dat ze op me moest wachten en verroerde geen vin. Al met al waren we weer een uur verder en bij de arts werd tegen Mildred gezegd dat ze eerst een röntgenfoto moest laten maken en bloed laten prikken, Hij zei tegen me, als je het kunt betalen adviseer ik je naar een ander ziekenhuis te gaan voor deze twee belangrijke onderdelen want als we het in dit ziekenhuis moesten laten doen was de praktijk gesloten omdat er misschien wel honderd mensen zaten te wachten dus wij naar een privéziekenhuis schuin aan de overkant en eer het weer anderhalf uur verder was hadden we alles voor elkaar en kon ze opgenomen worden, dachten we. Het was inmiddels bijna 14.00 uur maar oke nou ging het toch gebeuren. Ja hoor Mildred werd met nog twee andere vrouwen op de bank gezet waar we zowat de gehele morgen hebben gezeten, ik word er zelf moe van en om een lang verhaal toch nog maar wat korter te maken, we hebben daar nog tot 16.45 uur zitten wachten. Al bij al hebben we zeven-en-een-half uur over de opname gedaan, dit is echt om gek van te worden. was nog maar net thuis toen ze belde dat ze haar eigen afwasteil voor het wassen, bord, kop, lepel zeep en toiletpapier moest hebben dus is Piet, die vandaag ook niet werkeloos is geweest en golfplaten voor een huis van een weduwvrouwtje heeft gekocht, naar de supermarkt gegaan en samen zijn we haar spulletjes weg gaan brengen. Ik had het helemaal gehad voor vandaag en keek uit naar een lekker rustig avondje, dat had ik wel verdiend vond ik zelf.
Overigens die golfplaten zijn voor een nieuw huis van een weduwvrouwtje met twee kinderen. Toen ik daar aan kwam (Piet in dit geval) waren enkele mannen bomen aan het om zagen. Daar zaagden ze dan weer palen van die het geraamte en de dakspanten van het huis moeten worden. Twee en dertig golfplaten van drie meter lang voor het dak. Kosten ongeveer tweehonderd en vijftig euro. Best een hoop geld. Zaterdag gaan ze van start met de bouw en een week later zegt ze moet het klaar zijn. Er komt geen steen aan te pas alleen maar hout, klei ( modder) en houten deur. Maar later zal ik er foto’s van laten zien en je zult zien hoe mooi dat is.
12.2
Het beloofde een spannende dag te worden, zeker voor Mildred, vandaag zou de operatie plaatsvinden maar vroeg in de morgen belde ze of we asjeblieft wat te eten wilden brengen want de pap die ze kreeg was niet te pruimen. Ik had toen al zo’;n donkerbruin vermoeden dat de operatie vandaag niet door zou gaan en ging met vier boterhammen met pindakaas, een fles fanta, wat koekjes, lolly’s en een beker yoghurt naar haar toe. Toen ik op haar kamer aankwam dacht ik dat ze lekker op haar bed lag te slapen dus trok ik met groot lawaai het laken dat over het hoofd getrokken was naar beneden en daar lag geen Mildred maar een andere vrouw in het bed waar ik haar gisteren heb achtergelaten. Ik schrok me wild en schaamde me maar achter me stond ze hartelijk te lachen. Ik vroeg haar wat er gaande was en ze vertelde dat ze gisteravond haar bed nog moest verlaten en bij een andere vrouw op een andere kamer moest gaan slapen. Stel je voor, je wordt zomaar bij een wildvreemde zieke in een eenpersoonsbed gelegd met haar hoofd aan het voeteneind en de andere vrouw gewoon met haar hoofd aan het hoofdeind. Heerlijk andermans tenen onder je neus, daar moet je toch niet aan denken en bovendien haar tas was haar hoofdkussen, heel bizar. Ondanks dat gedoe werd ze vandaag mooi niet geholpen dan morgen maar, misschien. Ik sprak vanmiddag een dokter en hij kon niet vertellen of de operatie morgen ook wel door zou kunnen gaan, het zou maar afwachten zijn. Ik ben weer maar op hoge poten naar dokter Juliana gestapt en ze zat achter haar bureau. Ik vertelde de situatie en ze vertelde me dat dit niet mogelijk was en dat Mildred morgen echt wel geopereerd moet worden dus moest ik nog maar eens met die dokter praten en naar zijn naam vragen. Ook ben ik voor Mildred nog medicijnen moeten gaan halen bij een apotheker want in het ziekenhuis bij de apotheek waren deze medicijnen niet op voorraad, ook niet te geloven. Ik weer terug naar die afdelingsarts en vertelde dat dr. Juliana had gezegd dat Mildred morgen echt geopereerd moet worden anders zouden er problemen komen. Dit laatste heb ik er zelf maar bij verzonnen en ook zei ik dat dr. Juliana naar zijn naam vroeg. Hij bond gelijk in en zei me dat hij haar voor de operatie gereed zou maken dus laten we maar hopen. Je wordt hier zo moe van. Op dezelfde kamer lag een vrouw die 18 januari al was openomen voor een operatie en nog steeds niet geholpen was. Ze was er eg gelaten onder, dat moest bij ons eens gebeuren, het hele ziekenhuis zou te klein zijn. Je wilt niet weten hoe het er hier aan toe gaat. Niet alleen Mildred ligt met een andere vrouw op een eenpersoonsbed maar alle bedden in deze kamer en dat zijn er zes worden door twee personen beslapen. Ze slapen gewoon met hun kleren aan en daarover nog een groene ziekenhuis schort. Zo ook een bed met moeder en kind, moeder moet geopereerd worden en het kind acht jaar oud is van het weekend verkracht en was van binnen heel erg beschadigd. Dat was het ziekenhuisverhaal maar we hebben nog meer gedaan vandaag wat ook heel erg belangrijk is. We zijn naar de immigration (lokale ambassade) gegaan om ons visum te verlengen. Er zijn wat problemen bij de immigration maar dat vertel ik later, wij hopen alleen dat onze visa verlengd gaan worden. We werden geholpen door een heel aardige man en deze adviseerde ons naar zijn baas te gaan maar deze was niet aanwezig en zijn secretaresse heeft ons haar telefoonnummer gegeven zodat we morgen eerst even kunnen informeren en niet voor niets hoeven te komen. Ik hoop morgen meer te kunnen vertellen over ons visum wel en wee.
13.2
Over ons visum kunnen we niets meer en niets minder vertellen want we twee maal naar de ambassade gegaan zijn vandaag en twee maal was die persoon afwezig, fijn om hier afspraken te maken maar we hebben goede hoop want weer was er een vriendelijke man die ons naar zijn baas verwees en maandag gaat hij met ons mee naar het opperhoofd, dan maar hopen dat hij er is. Hij was in elk geval erg enthousiast over de dingen die wij hier doen. Wat Mildred betreft, zij is vandaag weer niet geopereerd en dat is echt vreselijk. Vanmorgen belde ze ons met de mededeling dat het best zou kunnen dat de operatie vandaag weer niet kon plaatsvinden. Wij gelijk naar het ziekenhuis gegaan en ik eerst naar de operatieafdeling met de vraag of ze vandaag geopereerd werd en mij werd verteld dat ze op de behandellijst stond. Ik gelukkig dat ik was naar haar afdeling om haar het goede nieuws te vertellen ook zij was heel blij. We zijn nog een poosje bij haar gebleven en er gebeurde iets wat onvoorstelbaar was. Een vrouwtje dat gereed was voor de operatie werd door een kerel naar een soort kantoortje geroepen en nadien kon ze zich weer uit haar operatiekleed hijsen want haar operatie ging niet door omdat het operatiebedrag nog niet betaald was. Geen pardon waar iedereen bij stond moest ze haar kleed uittrekken en daar stond ze naakt tussen de mensen, dit is toch echt onmenselijk. Wij hebben een blije Mildred verlaten en wenste haar veel sterkte en wij zijn naar de immigration oftewel ambassade gegaan maar zoals ik al zei zonder resultaat. Daarna zijn we maar even wat gaan drinken in een restaurantje bij een sportpark en daar was juist een jongen bezig de teennagels van het vrouwelijk personeel te lakken en ik ben gewoon aangeschoven en ook mijn teennagels zien er weer vrolijk uit. We zijn terug naar huis gegaan en hebben wat gegeten, hoorden niks van Mildred dus dachten we dat zit wel goed. Wij weer maar terug naar de ambassade, de baas zou er vanmiddag zijn maar helaas, pindakaas. Nadien gingen we naar de groentemarkt waar ik een grappige pruik heb gekocht, deze lag niet tussen de groenten hoor maar in een shopje naast de markt en daarna na de supermarkt en hier belde Mildred. Ik vond dat ze wel snel belde en vroeg hoe het met haar ging. Slecht zei ze ik wordt niet meer geopereerd. Snel hebben we de matatu gepakt en ben ik bij het ziekenhuis uitgestapt en gelijk weer naar de operatieafdeling gegaan met de vraag waarom ze niet geholpen was en ik kreeg me toch een snauw en een antwoord dat luidde dat er belangrijkere zaken waren dan de operatie van haar, daar stond ik dan stomverbaasd en bedankte hem voor zijn vriendelijke antwoord. Ik belde Piet en vroeg hem wat te doen, zal ik haar hier weghalen en naar een ander ziekenhuis brengen. Piet vond dit ook goed dus ben ik eerst even naar een ander nieuw ziekenhuis gegaan vijf minuten verderop en een opname daar was geen bezwaar en morgenmiddag kunnen we er al terecht voor een consult. Ik ben terug naar Mildred gegaan in het ander ziekenhuis heb haar eerst even getroost en ben naar de “zusterspost” gegaan om haar documenten op de vragen en ook heb ik twee maal geprobeerd dr. Juliuana te bellen maar zij was niet thuis, althans er werd niet opgenomen, daar baalde ik stevig van. Ik kon Mildred niet tegelijk mee naar huis nemen want al haar gegevens lagen nog op de operatieafdeling en daar konden ze niet bij of ze wilden het niet dat is ook mogelijk. Morgen om 10.30 uur ga ik haar nu ophalen en jammer genoeg slaapt ze vannacht nog ondersteboven met een vreemde vrouw in een bed en ook hoop ik dat ze nog wat te eten heeft gekregen want ze heeft in geen drie dagen praktisch iets te eten gekregen en morgen zien we weer verder is toch weer een nieuwe dag.
14.2
Valentijnsdag en dat heb ik ook gemerkt. Ik kreeg van Piet een leuk presentje, een beertje in een soort stoel en ook voor de dames hier had hij een leuk cadeautje gekocht. Dat speelt hier wel, iedereen wenst elkaar happy Valentine, wel grappig. Of de dag prettig en happy zou worden moesten we maar afwachten . Rond 9.00 uur belde Mildred kom me maar ophalen het is mogelijk. Ik naar het ziekenhuis maar helaas ze mocht niet mee naar huis en we moesten wachten tot de arts zijn ronde had gemaakt. Nou ja, dan maar weer even terug naar huis en een andere arts beloofde dat ik haar om 12.00 uur op kon komen halen. Thuis heb ik vier boterhammen gemaakt voor Mildred en ben deze weer gaan brengen. Ze vertelde dat er de afgelopen nacht twintig personen zijn gestorven in die ballentent en ook liep er een vrouwtje rond die een miskraam aan het krijgen was en overal waar ze liep liet ze een spoor van bloed na. Het vrouwtje gilde het zowat uit van de pijn en het bloed stroomde echt via haar benen naar beneden maar er werd niet naar omgekeken, ik kreeg er gewoon kippenvel van. We spraken af dat Mildred om 11.30 uur zou bellen om te zien hoe de situatie er voor stond. Ik hoorde niks van haar en tegen 12.00 uur ging ik terug naar het ziekenhuis maar, nee hoor ze mocht nog niet mee want de arts was nog steeds met zijn ronde bezig. Ik op hoge poten naar het kantoor van dokter Juliana maar helaas ze was er niet, maar een aardige man ( die zijn er niet veel in dit miserabele ziekenhuis) stond me te woord en ik begon me toch te huilen. Ik was net een schorre kraai en kon niet echt veel uitbrengen omdat ik mijn stem sinds vanmorgen kwijt ben dus ik voelde me zo machteloos. De man bracht me naar het hoofd van de verpleging en belde gelijk naar de afdeling en zelfs zij kreeg het niet voor elkaar en ik moest gewoon mijn tijd afwachten, ik was toch de vervelende, zeurende mzungu (blanke). Ik ben naar huis gegaan en thuis belde ik Mildred weer en we spraken weer af dat ze zou bellen als haar gegevens werden vrijgegeven ik had het echt even helemaal gehad met dat ziekenhuis. Piet is ondertussen met een moeder en een kind van acht jaar schoenen, kousen en een nieuwe rugtas voor de school gaan kopen en ook heeft hij de dekens voor het ziekenhuis in Nyabondo opgehaald die we nog hadden bijbesteld. Ook is hij nog even naar de markt gegaan en om 14.00 uur had ik ondertussen een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog hier vlakbij maar die moest ik toch weer afbellen omdat Mildred nog niet ontslagen was en tegen 15.00 uur belde ze me dat het nu echt menens was en dat ik haar ontslagbewijs op kon gaan halen. Ik voor de vierde keer naar het ziekenhuis en dacht nu toch wel klaar te zijn. Nee hoor ik werd naar de kassier gestuurd waar een rij mensen stond voor het ophalen van ontslagbewijzen dus dit was weer wachten geblazen. Na zo’n twintig minuten heb ik me maar een beetje naar voren gedrongen en werd ik met een paar papiertjes naar een ander hok, echt hok, gestuurd en daar werd me gezegd dat ze daar de ID kaart van de patiënt nodig hadden. Ik weer terug naar de afdeling en terug naar het hok. Er werden me wat formulieren in mijn handen gedrukt nadat ze de ID kaart hadden bekeken en ik moest hiervan kopieën laten maken bij de receptie. Weer een eind lopen en de kopieermachine was kapot en moest ik ergens in een klein winkeltje een end verderop maar gaan kijken of de machine daar wel werkte. Gelukkig was dat het geval, met de kopieën en zestien cent armer liep ik weer maar terug en ja hoor ik kreeg de ontslagpapieren maar we waren al weer anderhalf uur verder. Ik terug naar Mildred, gebood haar het gevangeniskleed uit te doen en we vertrokken. We werden tegengehouden dus waren nog niet klaar, we moesten ons afmelden op de afdeling, werden uitgeschreven bij de beveiliging en ook nog een keer aan de poort maar we stonden buiten, zucht. Nu naar de dokterspost waar ik de afspraak van 14.00 uur had verzet naar een zeker uur in de namiddag en ook daar was het weer wachten geblazen. De rest bespaar ik maar wel werd de afspraak gemaakt dat Mildred morgenochtend tussen 9.00 uur en 10.00 uur in het Milimani hospitaal moet zijn en zondagmorgen rond 9.00 uur wordt ze geopereerd. Nu had ze ook ontzettende hoofdpijn dus maar even een bloedtest gedaan, wat blijkt nu, ze heeft in dat ziekenhuis ook nog malaria opgelopen dus kreeg ze een dosis medicijnen mee van hier tot ginder. Wat waren we blij toen we tegen 18.30 uur thuiskwamen, Mildred was echt doodop omdat ze in geen drie nachten een oog heeft dichtgedaan. Wat wil je, als je met twee mensen in een smal eenpersoonsbed moet slapen. Na het eten dat Piet voor ons heeft gemaakt is ze vrijwel direct naar bed gegaan en ook ik ga vanavond op tijd onder het laken.
15.2
Rond 8.30 uur zijn Mildred en ik met de tuk-tuk naar het Milimani ziekenhuis gegaan en daar ging het wel heel anders aan toe. Het is wel een oud ziekenhuis maar erg schoon en de ontvangst was alleraardigst. De secretaresse was erg vriendelijk en een andere dame bracht Mildred naar haar kamer. Ze kon als ze het wilde een zes-persoons- kamer voor zichzelf krijgen maar dat vond ze best eng en daarom zorgde de dame ervoor dat ze bij een andere patiënt op de kamer kon liggen. Het was en verademing voor me gelijk zoveel zorg voor haar, hier is ze en persoon en geen nummer. Morgenochtend wordt ze geopereerd en de dame vertelde dat ze best veel pijn na de operatie zal hebben maar daarover hoefde ik me geen zorgen te maken, ze zal voldoende pijnstillers krijgen. Ik heb haar daar achtergelaten en ben naar huis gegaan met een heel ander gevoel dan voorheen. Kort na de middag zijn Piet en ik samen terug gegaan mede omdat we een voorschot moesten betalen en mevrouw zat heerlijk aan de ugali met een grote moot tilapia en ze genoot zienderogen. Na een klein uurtje hebben we weer afscheid van haar genomen en zijn na wat gedronken te hebben naar de supermarkt gegaan om wat inkopen voor morgen te doe. Piet heeft de buitenboel al versierd en het ziet er vrolijk uit. Eindelijk hadden we een beetje rust na die vervelende dagen en we zijn ook heerlijk uit gaan eten. Kun je nagaan 15 februari en heerlijk buiten op een terras in een t-shirt met heerlijke tropische muziek zitten eten terwijl in Nederland iedereen gedwongen is binnen te eten. Even een uitlating doen om jullie een klein beetje jaloers te maken dat heb ik wel verdiend na deze miserabele week. Ik hoop morgen op een heel gunstige uitslag van Mildred dat maakt mijn verjaardag alleen maar mooier.
16.2
Vandaag is mijn verjaardag en die is niet ongemerkt voorbij gegaan. Toen ik opstond hingen er van allerlei kleuren slingers in de bosjes en ook waren de ballonnen vannacht vermeerderd. Piet was vroeg opgestaan om de versieringen van gisteravond af te werken. Na het ontbijt zijn we naar de middelbare school gegaan waar Zam-Zam begin deze week naar toe is gegaan en daar intern is en vandaag was de eerste bezoekdag. We zijn een uurtje gebleven en zijn weer terug naar huis gegaan. Gedurende de hele dag kwamen mensen me feliciteren en dat was gezellig. Piet was vanmorgen “gebak”gaan halen maar dat spul hier is echt niet te vr…., bij ons smaak het zo als het zo ongeveer vijf weken oud is maar de visite vond het maar al te lekker. Tegen 16.00 uur belden we naar Mildred en ze was wel geopereerd maar ze was nog erg suf en verwarrend maar ze vergat me niet te feliciteren. Vandaag gingen we niet kijken omdat ze beter met rust gelaten kan worden ze heeft uiteindelijk een zware buikoperatie ondergaan aan de eileiders. Voor vandaag hou ik het verder kort en morgen start er weer een nieuwe week en wie weet wat ons weer te wachten staat. Toch nog even, iedereen weer hartelijk bedankt voor de reacties, heerlijk deze te lezen.